Παλαιόθεν η έξοδος ταυτιζόταν με την απελευθέρωση από τυραννίες, ζυγούς, αδικίες κ.λπ. αλλά παράλληλα παραμένει και πράξη ηρωική, απελευθερωτική, όπως αυτή των Ελευθέρων Πολιορκημένων του Μεσολογγίου.
Σήμερα η έξοδος από τα μνημόνια αν τελικά συμβεί, τι άραγε θα αφήσει;
Θα είναι μία έξοδος με θύματα όσους δεν συσσώρευσαν πλούτο και δικαιώματα, επειδή οι επιλογές του δομημένου οικονομικού συστήματος είχαν στραφεί στην παραγωγή αξιών μέσω της οικονομικής διόγκωσης ενός τραπεζικού σαθρού οικοδομήματος. Με θύματα τους αγρότες, τους εργάτες, τους εκπαιδευτικούς, τους νοσηλευτές, τους υπαλλήλους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τους υπαλλήλους του Δημοσίου, που υπηρετούσαν στους τομείς των παροχών και όχι των εισπράξεων του κρατικού μηχανισμού, τους μικροεπαγγελματίες και γενικότερα τον καθένα που δεν αποκόμιζε περισσότερα απ' όσα παρήγαγε.
Σήμερα μαζεύουν ένθεν κακείθεν τα συντρίμμια τους, είτε καταγγέλλοντας ο είς τον άλλον είτε αναιδέστατα υποδυόμενοι τους ανήξερους.
Μέσα στη λαίλαπα της επιτροπείας συνθλίβονται όσοι είχαν χαμηλούς μισθούς και συντάξεις.
Ακούνε ότι όλοι μαζί τα έφαγαν, ότι το σύστημά τους το καλό γι’ αυτό χρεωκόπησε. Η δεξιά μιλάει για Σοβιετία και η Αριστερά... για περισσότερες θυσίες για να σωθούν τα παιδιά.
Μόνο που πρέπει να ξεκαθαριστεί τίνος τα παιδιά θα πρέπει πάλι να σωθούν.
Τα παιδιά των κολαντρισμένων υπηρετών του ήδη σάπιου συστήματος ή τα παιδιά των καθημερινών εργαζομένων που τον παραγόμενο πλούτο τους τον εξανέμιζαν στους λογαριασμούς τους οι επιτετραμμένοι διαχειριστές;
Φτάνουμε στην έξοδο λοιπόν και αποτιμάμε το έχειν μας.
Βλέπουμε άστεγους σωρό, αλλά στους λογαριασμούς αλληλεγγύης ΑΚΑΓΕ δεν υπάρχει πρόβλεψη για αυτούς.
Βλέπουμε τα παιδιά μας, που θέλει να σώσει η λογική των περικοπών. να μεταναστεύουν και όσα απέμειναν να αμείβονται με αποδοχές δούλων.
Βλέπουμε την αγροτική γη και την κατοικία να είναι υποθηκευμένη, ενώ είναι παντελώς θολό σε ποιους τελικά θα περιέλθει.
Βλέπουμε την κυβέρνηση να συνθλίβεται ανάμεσα στην εκλογική της βάση και τους δανειστές. Να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι που υπουργοποιήθηκαν ήταν πλούσιοι....
Έξοδος λοιπόν! Με θύματα όχι τους ισχυρούς αλλά τον λαό! Στην Έξοδο όμως πρώτοι μπήκαν οι πολεμιστές και μετά οι ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Στη σημερινή έξοδο κοιτάς γύρω και βλέπεις θύματα από ηλικιωμένους, γυναίκες (πρώτες στην ανεργία και την κακοποίηση) και τα παιδιά να μένουν νηστικά σε κρύα σχολεία.
Βέβαια η κυβέρνηση έχει κάνει ορισμένες προσπάθειες στη θέρμανση και τα συσσίτια, όπως και στις ημερίδες για την ισότητα κ.λπ. Όμως πού είναι οι προύχοντες που τα λεφτά τους πέταξαν και στην έξοδο έμειναν κάτι λίγοι να πολεμούν, κυρίως γέροντες με πετσοκομμένες συντάξεις;
Γιατί η μόνιμη επωδός είναι ότι φταίνε οι καλές συντάξεις που χρεωκόπησε η χώρα!
Φυσικά οι συνταξιούχοι πήγαιναν τα λεφτά σε επενδύσεις στα εξωτερικά, αγόραζαν εξοπλιστικά ζούφλια, πήγαιναν σε σεμινάρια για να κάνουν κατευθυνόμενη συνταγογράφηση, έπαιρναν μίζες και έκαναν περιουσίες στας Ευρώπας.
Επιπλέον δεν έδιναν ως εργαζόμενοι τα ασφάλιστρά τους στην Τράπεζα Ελλάδος, αλλά τα πήγαιναν στο Ντουμπάι και στας Ελβετίας.
Όμως φταίνε αυτοί γιατί ψήφιζαν αυτούς τους κακούς νοικοκυραίους που εξακολουθούν να χώνουν τους υποτακτικούς τους παντού, ή τους ενεργοποιούν σκάβοντας τον λάκκο της κυβέρνησης, που περί άλλα τυρβάζει, πιστεύοντας - νομίζοντας ότι τα κλούβια αυγά δεν βρωμάνε άμα δεν τα σπάσεις.
Μια κυβέρνηση που αδυνατεί να προβάλει την ιδεολογική της κατεύθυνση, να την δώσει για κρίση και αφομοίωση στην κοινωνία, που συντηρεί με τις επισκέψεις στελεχών της στα παράθυρα το στρεβλό δημοσιογραφικό κατεστημένο, που σπάει και ανασυντίθεται πάνω σε ό,τι απορρίπτει, που ο κομματικός της μηχανισμός έγινε πλέον κυβερνητικός μηχανισμός και ζυμώνεται καθημερινά με την σαπίλα της κρατικής και κρατικοεξαρτώμενης μηχανής.
Έξοδος λοιπόν είναι έξοδος απ’ όλα αυτά, είναι το τιμόνι να στρίψει αριστερά, χωρίς βαρίδια και σουξουμουξου.
Πολλοί είναι αυτοί που προβάλλουν σήμερα το έργο που επιτελείται στον τομέα της υγείας, της πρόνοιας και στα δημόσια έργα κ.λπ.
Και φυσικά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκρίνει τον εαυτό της με τις προηγούμενες, όμως είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη να υπερβεί την τακτική τους.
Δεν είναι δικαιολογία να εξαιρεί από τις μνημονιακές περικοπές τους συνταξιούχους της λεγόμενης Τράπεζας της Ελλάδας και τους υπαλλήλους της Βουλής, εφευρίσκοντας οδηγίες και διατάγματα την στιγμή που ψηφίστηκε για να φέρει δομικές αλλαγές στο σύστημα.
Όπως τεράστια δομική αλλαγή είναι ο ΕΦΚΑ που κοίταξαν τα τρωκτικά να τον αποσυνθέσουν, να τον μικρύνουν, να τον υποσκάψουν. Σήμερα όσο ποτέ έχει ανάγκη από εκσυγχρονισμό, όχι αυτόν των εκσυγχρονισμένων περικοπών, αλλά από σύνδεση των επιμέρους μηχανογραφικών των ενταγμένων φορέων, απλούστευση και προσαρμογή στα νέα δεδομένα, σπάσιμο των τηρουμένων συντεχνιών και συμφερόντων στα έγκατά του και στα πάνω κλιμάκιά του.
ΕΞΟΔΟΣ λοιπόν απ’ ό, τι μας βασάνισε, απ’ ό, τι μας συνθλίβει, απ’ ό, τι τραβάει τον λαό στην ανέχεια, από τα βαρίδια και τις φοβίες. Μια πράγματι ηρωική έξοδος με την κοινωνία όρθια και ισόρροπη δίκαιη ανάπτυξη και αναδιανομή σε όλο το εύρος της οικονομίας.
