Υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση από έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων ότι οι μαθητικές κοινότητες δεν έχουν καμία χρησιμότητα στην ελληνική κοινωνία και θα πρέπει να καταργηθούν. Με μια γρήγορη ιστορική αναδρομή μπορεί να μάθει κανείς πως οι πρώτες μαθητικές κοινότητες δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα το 1923 στο Μαράσλειο Διδασκαλείο με πρωτεργάτες τους δημοτικιστές Αλέξανδρο Δελμούζο και Μιχαήλ Παπαμαύρο, οι οποίοι, επηρεασμένοι από τις σπουδές τους στη Γερμανία, ήθελαν να εφαρμόσουν στη διδακτική πράξη τις αρχές του «Σχολείου Εργασίας». Ένα σχολείο το οποίο ως διδακτική μέθοδο απορρίπτει την παθητική στάση των μαθητών, εξασφαλίζει την αυτενέργεια και τους οδηγεί αποτελεσματικότερα στην έννοια της αυτοδιοίκησης. Κάτι αντίστοιχο επιχειρείται το 1928-1933, στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΣΠΑ) με συντηρητικότερο χαρακτήρα και εμπνευστές τους αντιπάλους του δημοτικισμού Ν. Εξαρχόπουλο και Γ. Παλαιολόγο, το οποίο όμως δεν κατάφερε να «καρποφορήσει» εξαιτίας της μεγάλης αντίδρασης που συνάντησαν. Οι σημερινές μαθητικές κοινότητες θεσμοθετήθηκαν το 1986, όμως ήδη από την Μεταπολίτευση, το 1974, καταβαλλόταν για πρώτη φορά μια συστηματική προσπάθεια με σκοπό την καθιέρωσή τους σε όλα τα σχολεία.
Φτάνοντας στο σήμερα παρατηρούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις οι σκοποί και οι στόχοι που έχουν οι μαθητικοί θεσμοί δεν πραγματοποιούνται στον επιθυμητό βαθμό και γι’ αυτό τον λόγο υπάρχει η εντύπωση πως οι μαθητικές κοινότητες θα πρέπει να καταργηθούν . Να καταργηθεί ένας θεσμός ο οποίος ως στόχο έχει την διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων ώστε μεγαλώνοντας να μπορέσουν να ενταχθούν δημιουργικά σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία. Να καταργηθεί ένας θεσμός ο οποίος δίνει την ευκαιρία στις μαθήτριες και στους μαθητές να συμμετέχουν και να προσφέρουν στα κοινά με υπευθυνότητα και σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες. Αλλά πάνω από όλα να καταργηθεί ένας θεσμός ο οποίος βοηθάει στη συνεργασία μαθητών, γονέων και καθηγητών δίνοντας λόγο και στους τρεις, στοχεύοντας στην καλύτερη λειτουργία των σχολείων και της ίδιας της κοινωνίας. Μια μαθητική κοινωνία αποτελείται άμεσα από τους μαθητές αλλά έμμεσα συμμετέχουν οι γονείς και οι καθηγητές. Ο τρόπος που συμμετέχουν έμμεσα είναι με την παιδεία, την κουλτούρα και τα ιδανικά που έχουν δώσει στους νέους, σε συνδυασμό με την ενημέρωση που οφείλουν να κάνουν έτσι ώστε να δημιουργούν προβληματισμούς που στόχο έχουν την αφύπνιση αλλά και την διάπλαση του χαρακτήρα τους. Ευθύνη λοιπόν για την ορθή λειτουργία μιας μαθητικής κοινότητας δεν έχουν μόνο οι μαθητές αλλά και οι γονείς και οι καθηγητές. Κάθε φορά που αποτυγχάνει μια μαθητική κοινότητα να πραγματοποιήσει τους σκοπούς για τους οποίους υπάρχει, αποτυγχάνει η οικογένεια και το εκπαιδευτικό σύστημα σαν θεσμοί που δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν νέους, έτοιμους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που θα προκύψουν. Φτάνουμε έτσι σε μια κοινωνία όπου ο πυρήνας της, οι νέοι, δεν έχουν την κριτική ικανότητα ούτε είναι έτοιμοι να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της.
«Θυμήσου να κοιτάς τα αστέρια και όχι τα πόδια σου» είπε ο εκλιπών διάσημος φυσικός Στίβεν Γουίλιαμς Χόκινγκ. Έτσι κι εμείς θα πρέπει να κοιτάμε το μεγαλείο κάποιων πραγμάτων και τα θετικά που έχουν να δώσουν για το μέλλον των σύγχρονων κοινωνιών. Π.χ μαθητικές κοινότητες, που στόχο έχουν τη διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων οι οποίοι αποτελούν το μέλλον αυτών των κοινωνιών. Όχι να δημιουργούμε κοινωνικές ψευδαισθήσεις δίνοντας την προσοχή μας σε προβλήματα που αλλάζουν αν αλλάξει η αντιμετώπισή μας προς αυτά.
