Τα τελευταία 5 χρόνια διέμενα πολύ στο εξωτερικό για επαγγελματικούς λόγους. Το πολιτικό σύστημα έφτιαξε μια Ελλάδα αφιλόξενη για ανθρώπους δημιουργικούς.
Στο εξωτερικό γνώρισα τους νέους μετανάστες, τα νέα παιδιά που έφυγαν πρόσφατα αναζητώντας εργασία. Και επειδή η κυρίαρχη αφήγηση είναι ότι όποιος έφυγε βρήκε τον παράδεισο έξω, προσθέτω τη δική μου εμπειρία για εκατοντάδες νέα παιδιά, που δεν βρίσκουν δουλειά και εργάζονται ακόμα και παράνομα σε καφετέριες για να επιζήσουν.
Ήταν δε για μένα έκπληξη να ακούω ότι μόλις φτιάξουν οι συνθήκες στην Ελλάδα θέλουν να ξαναγυρίσουν.
Ποιοι όμως ήταν εκείνοι που μας έδιωξαν; Ποιοι είναι εκείνοι που είπαν ότι η χώρα είναι δικιά τους; Και ότι όλοι οι άλλοι να φύγουν αλλιώς δεν θα μπορούν να ζήσουν εδώ.
Και η νοσταλγία μεγάλωνε αλλά και η αγανάκτηση.
Τιμωρήθηκε κανείς για τίποτα σε αυτή τη χώρα; Το να οδηγείς μια χώρα σε χρεωκοπία και χιλιάδες ανθρώπους σε μετανάστες δεν λέει τίποτα; Και πότε τιμωρείται ο πολιτικός; Ποιος έδωσε το δικαίωμα όχι μόνο να το κάνει, αλλά και σήμερα να είναι οι ίδιοι άνθρωποι που εμφανίζονται σαν σωτήρες ξανά;
Αποφάσισα να μείνω γιατί αυτή η πατρίδα, αυτή η πόλη είναι και δικιά μου. Αποφάσισα να δώσω τον δικό μου αγώνα για να φύγουν αυτοί που τα προκάλεσαν.
Μένω γιατί επαναπροσδιορίζω τον ρόλο μου και αγωνίζομαι να αλλάξω, αν θέλετε να απελευθερώσω τη χώρα από ένα άρρωστο κομματισμό που θέλει ξανά να επιβάλει τους κανόνες.
Μένω για να ανοίξω την πόρτα ώστε οι άνθρωποι που έφυγαν να γυρίσουν πίσω γιατί είναι δικαίωμά τους να μείνουν στην χώρα τους.
