Είναι αδύνατο να κατανοήσεις ένα οποιοδήποτε κείμενο άλλης γλώσσας (κυρίως της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής) όσες φορές κι αν το διαβάσεις ή το συλλογιστείς, αν δεν το μεταφέρεις στη δική σου γλώσσα, στη μητρική σου γλώσσα. Μητρική γλώσσα είναι η γλώσσα της ζωής μας, είναι η προφορική γλώσσα που μας έμαθε η μάνα μας, είναι η γλώσσα που δημιούργησε τον πολιτισμό, είναι η γλώσσα που είναι ζυμωμένη με το σώμα μας, με την ψυχή μας, με τις αισθήσεις μας, με την αγάπη μας, με τον έρωτά μας και με το κάθε τι που ορίζει την ύπαρξή μας και την ευτυχία μας. Χωρίς τη μητρική σου γλώσσα δεν μπορείς να περπατήσεις, ν’ αναπνεύσεις, να ζήσεις… Όλοι στον πλανήτη Γη, αυτή τη στιγμή μιλάμε τη μητρική μας γλώσσα, για να επικοινωνούμε και να ζούμε... γιατί ο πολιτισμός και η ζωή θέλει λόγο κι έτσι όλες οι αισθήσεις κινητοποιούνται για τον έρωτα και την ευδαιμονία!
Οι αναπαραστάσεις με τα ψεύτικα λόγια και τα κατασκευάσματα των τεχνών και των επιστημών, μας φέρανε στη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού... του τίποτα! (Τα είχε προβλέψει όλα στον Φαίδρο, ο Πλάτων)! Για να ζούμε καλά πρέπει να μιλάμε καλά τη μητρική μας γλώσσα που ορίζει τη ζωή μας και δεν χρειάζεται ούτε να γράφουμε, ούτε να διαβάζουμε και να εκφωνούμε κείμενα (όπως οι ποιητές και οι τραγικοί πανεπιστημιακοί καθηγητές και φιλόσοφοι, που διαβάζουν από μέσα τα γραμμένα κατεβατά τους και κανένας δεν καταλαβαίνει τίποτα, γιατί κανείς δεν νοιάζεται)! O Σωκράτης γιατί δεν έγραψε τίποτα; Φαίδρος...
Μιλάμε προφορικά, ακούμε προφορικά, βλέπουμε προφορικά, μυρίζουμε προφορικά, γευόμαστε προφορικά, πιάνουμε (αγγίζουμε) τον έρωτα προφορικά, ΖΟΥΜΕ ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ... και δεν ξεφυλλίζουμε βιβλία, μουσικές, ζωγραφιές, ταινίες... όταν μας κοιτάζουν έκπληκτα δυο μαύρα μάτια! Εδώ τι λες; Τι είναι πιο σημαντικό, τι σου δημιουργεί μεγαλύτερη ευτυχία... όταν κοιτάζεις δυο θεϊκά μάτια και τους λες σ’ αγαπώ, σε θέλω, είμαι ερωτευμένος μαζί σου... και περιμένεις την απάντηση, ή όταν γράφεις ένα ποίημα, ένα βιβλίο, γυρίζεις μια ταινία, γράφεις μια μουσική ζωγραφίζεις αυτές τις ερωτήσεις... χωρίς απάντηση... Δία μου, φτάνουν πια οι αναπαραστάσεις της ζωής μας... Καλύτερα είναι να κάνεις ΕΡΩΤΑ, παρά να κάνεις μια ταινία για τον έρωτα... όλοι οι καλλιτέχνες τη συγκεκριμένη στιγμή της «μίμησης», της αναπαράστασης, είναι στερημένα άτομα, μοναχικά άτομα, καταθλιπτικά άτομα. Δεν μπορούν να ερωτευτούν, δεν μπορούν να παρατήσουν το εγώ τους, δεν μπορούν να αφοσιωθούν σ’ έναν άλλο, δεν μπορούν ν’ απλωθούν στο σύμπαν... Φτάνει πια, 2.500 χρόνια! Τώρα για τις αναπαραστάσεις, για τον γραπτό λόγο, τα έχει πει όλα ο Πλάτων στον «Φαίδρο»... Ο γραπτός λόγος αναπαριστά με σύμβολα τον προφορικό λόγο. Μιμείται τον ψυχισμό μας, την ανθρώπινη υπόστασή μας, τη ζωντανή έκφρασή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό, όλη η τέχνη και όλος ο πολιτισμός αυτό κάνουν, μιμούνται, αναπαριστάνουν, καταγράφουν... προσπαθώντας να πλησιάσουν την ΑΛΗΘΕΙΑ, που είναι βέβαια πολύ δύσκολο, γιατί παρεμβάλλονται τα αβυσσαλέα «ΕΓΩ» μας και οι μηχανισμοί της επικοινωνίας, ψυχικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης, που αλλοιώνουν τα πάντα. Έτσι η τέχνη παίρνει άλλο δρόμο, εμπορικό, διαφημιστικό και διαστρεβλώνει τα πάντα χάνοντας το αρχικό της νόημα.
ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. Ένα κείμενο γραπτό, είτε μελέτη, είτε φιλοσοφικό, είτε μυθιστόρημα, είτε ποίημα, είτε οτιδήποτε άλλο, επειδή έχει συμπυκνωμένα νοήματα, που ο συγγραφέας τα έχει επεξεργαστεί αναλυτικά και με πολύ κόπο, ΜΟΝΟ διαβάζεται, με εσωτερικό προβληματισμό και σκέψη, για να μπορεί ο αναγνώστης να το κατανοήσει και να το ξαναδιαβάσει, να επανέλθει δηλαδή στον προηγούμενο σύνθετο προβληματισμό και να νιώσει την ηδονή και την ευτυχία που θέλει να του μεταδώσει ο συγγραφέας. ΜΟΝΟ διαβάζεται εσωτερικά, το επαναλαμβάνω και δεν εκφωνείται από τον ποιητή και τον συγγραφέα από μέσα, όπως κάνουν όλοι στις παρουσιάσεις βιβλίων και βαριέται το σύμπαν. Το ίδιο τραγικό γίνεται με πανεπιστημιακούς που διαβάζουν φιλοσοφικά κείμενα από μέσα και σε λίγο όλη η αίθουσα χασμουριέται δημόσια! Μόνο αν είσαι «ραψωδός» και ξέρεις το κείμενο απ’ έξω, αφού πρώτα το έχεις κατανοήσει συναισθηματικά και λες το δημοτικό τραγούδι ή το μοιρολόι ή το παραμύθι, ή την «Οδύσσεια», προφορικά, απ’ έξω, με τον δικό σου τρόπο, με τα δικά σου λόγια, με την έκφραση της μητρικής σου γλώσσας, τότε το οποιοδήποτε κείμενο απογειώνεται, γίνεται απόλυτα αληθινό, γιατί είσαι ΕΣΥ που μπαίνεις σ’ ένα άλλο ΕΓΩ κι έτσι απλώνεσαι στο ΣΥΜΠΑΝ και γίνεσαι μοναδικός δημιουργός, σαν τον ΕΡΩΤΑ!
Όλη η ζωή μας, σε όλη τη διάρκειά της, πορεύεται μέσα στην ικανότητά μας να εκφραζόμαστε προφορικά, να μιλάμε...
ΟΛΗ ΜΑΣ Η ΥΠΑΡΞΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ
«Απ’ ό,τι κάλλη έχει ο άνθρωπος
τα λόγια ‘χουν τη χάρη
να κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει,
κι όπου κατέχει να μιλή με γνώση και με τρόπο,
κάνει και κλαίσιν και γελού τα μάτια των ανθρώπω»!
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ – Α 887 – 890
ΒΙΤΖΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ 1666
