Τα νέα πολιτικά υποκείμενα, αυτά που πράγματι νοιάζονται όχι για την εξουσία πρωτίστως, αλλά για τη βελτίωση των συνθηκών μέσα στην κοινωνία την ίδια, δεν σχηματίζονται προφανώς από τη μία μέρα στην άλλη. Όση αλήθεια κι αν κουβαλάνε δεν γίνεται αμέσως αποδεκτή από την κοινωνία εάν αυτή (η αλήθεια) δεν έχει δοκιμαστεί στην πράξη, εάν οι άνθρωποι που την φέρουν και την (αν)αγγέλλουν δεν είναι σαν τον πάσχοντα διπλανό, αυτόν που πράγματι υποφέρει από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Η εν απογνώσει (και εν συγχύσει τελούσα) κοινωνία χρειάζεται μεν ένα νέο, υγιές πολιτικό υποκείμενο για να το εμπιστευτεί (σαν γέννημα από τα σπλάχνα της), απαιτεί, όμως, από τους ανθρώπους του όχι μόνο νέο ήθος και ικανό σθένος αλλά και -κυρίως- μία εφικτή λύση στις απλές αλλά τόσο κρίσιμες απορίες της. Εάν πούμε όχι στα μνημόνια, μετά τι; Εάν δεν μας ενδιαφέρει το νόμισμα (και δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει -τι είναι το νόμισμα μπροστά στην αποκατάσταση της δημοκρατίας;), πώς θα κάνουμε τις συναλλαγές μας; Θα μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Και αν μείνουμε πώς θα την αντιμετωπίσει το νέο πολιτικό υποκείμενο. Με ποιες δυνάμεις; Με ποιες συνεργασίες μια και άπαντες οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν δηλώσει υποταγή στη γερμανική ηγεμονία και οι μεγάλες τράπεζες έχουν διασωθεί σε βάρος των Ελλήνων; Είναι σε θέση το νέο πολιτικό υποκείμενο να διεκδικήσει τα κατοχικά δάνεια και τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις; Θα μπορέσουν οι επιτελείς του να πείσουν τον ελληνικό λαό να πάψει να τρομοκρατείται μπροστά σε αυτά τα τεράστια ερωτήματα;
Δεν αρκεί ο δεδηλωμένος αντιμνημονιακός χαρακτήρας του νέου αυτού πολιτικού οργανισμού• λίγο ως πολύ οι περισσότεροι (αν όχι οι περισσότεροι, αρκετοί πάντως) συνήθισαν (;) να ζουν εντός λιτότητας και αρνούνται να χάσουν τα τελευταία ψίχουλα που τους ταΐζει η συνθηκολογημένη και προθυμότατη να υπηρετεί τις βουλές των δανειστών αριστεροδεξιά μας κυβέρνηση. Η άγρια κυβερνητική προπαγάνδα δεν επιτρέπει, δεν αφήνει πολλά περιθώρια στον λαό να σκεφτεί καθαρά και να δει το πραγματικό του συμφέρον. Είναι κρίμα αλλά είναι έτσι• ο λαός φαίνεται εγκλωβισμένος: μεταξύ γνωστών και αποδεδειγμένα διεφθαρμένων πολιτικών κομμάτων και μιας κυβέρνησης που λέει «ναι» σε ό,τι την διατάσσουν, αδιαφορώντας για την απώλεια της νομοθετικής (και κατ’ επέκταση εκτελεστικής -άρα εθνικής) κυριαρχίας.
Πώς θα τονωθεί το ηθικό αυτού του λαού; Πώς θα μπορούσε να (επαν)αποκτήσει την αξιοπρέπειά του και την «κυριαρχικότητά» του; Αυτό είναι το στοίχημα για το νέο πολιτικό υποκείμενο, το οποίο, σημειωτέον, οφείλει να διακηρύξει την άρνησή του να συνάψει οποιαδήποτε σχέση (έστω και εξ αγχιστείας) με ανθρώπους που υπέγραψαν (δεν διαμαρτυρήθηκαν καν!) τη συνθήκη της υποτέλειας και της ντροπής.
Όπως επίσης στοίχημα είναι και το να γίνει αποδεκτό από το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που ασφυκτιά αλλά δεν βρίσκει πολιτική έκφραση. Να εμπνεύσει! Να εκδιώξει το σάστισμα και την αμηχανία-αβουλία των Ελλήνων πολιτών. Επειδή οι (εκλογικοί) καιροί ου μενετοί, είναι προτεραιότητα (συνθήκη εκ των ων ουκ άνευ) ένα τέτοιο κίνημα να ζυμωθεί, να οικοδομηθεί και να διασπαρεί οργανωμένα στην ελληνική επικράτεια και να πείσει -πρωτίστως!
Κόντρα στην προπαγάνδα των συστημικών μέσων ενημέρωσης (η τελευταία έννοια χρησιμοποιείται κατ’ ευφημισμόν), μπορεί να φτιάξει το δικό του μέσον, ανοιχτό στον οποιονδήποτε αντιστέκεται ακόμη, ή θέλει να αντισταθεί ή πνίγεται μες στην πολιτική μοναξιά του ή και την απάθεια-αδράνεια των πολλών.
Μην απογοητευόμαστε. Το νέο πολιτικό υποκείμενο υπάρχει. Και έχει και το δικό του δημοκρατικό, πολυφωνικό, πλουραλιστικό μέσο όντως ενημέρωσης.
Και διεισδύει παντού στη χώρα. Και αυτή τη στιγμή είστε μέσα του.
