Όταν ο Δημόκριτος, πριν από 2.500 χρόνια, έλεγε ότι υπάρχει ένα υλικό που δεν κόβεται στα δύο, ότι δεν τέμνεται, ότι είναι Α-ΤΟΜΟ, δεν εννοούσε μόνον ότι όλα είναι ά-τμητα, ότι «όλα είναι ά-τομα», αλλά και ότι όλα (και μέσα μας και έξω μας) είναι διαμελισμένα, κατακερματισμένα, κομματάκια ατάκτως ειρημένα. Αλήθεια, το ‘χετε σκεφτεί ότι, το καθετί που υπάρχει στο ατελείωτο Σύμπαν του μυαλού μας και του απείρου, ΟΛΑ μα ΟΛΑ, είναι τραγικά απομονωμένα;
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ... Μοναχικά άτομα... Και η καρδιά μας και η ψυχή μας και το παιδί μας και η αυλή μας και η γάτα μας και το βουνό και το φεγγάρι και ο ήλιος και το σύμπαν. ΟΛΑ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ, πονεμένα τίποτα, ατέλειωτη μοναξιά. Και ξαφνικά έρχεται ο θεός ΕΡΩΣ και τα ενώνει όλα... Δημιουργεί τη ζωή... Νικάει το θάνατο! Και από δω και πέρα αρχίζει η πορεία προς την ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ... Ένα πρώτο σχεδιάγραμμα που θα αναλυθεί επισταμένα...
- ΑΝΘΡΩΠΟΣ σημαίνει (είναι) ΕΡΩΣ...
- ΕΡΩΣ σημαίνει ΛΟΓΟΣ...
- ΛΟΓΟΣ σημαίνει ΑΦΗΓΗΣΗ
- ΑΦΗΓΗΣΗ σημαίνει ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
- ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ σημαίνει ΕΠΙΛΟΓΗ...
- ΕΠΙΛΟΓΗ σημαίνει ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ...
- ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ σημαίνει ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ...
Και το πιο σημαντικό απ’ όλα αυτά... Δεν βρίσκεται ούτε σε παπύρους, ούτε σε επιγραφές, ούτε σε μαρμάρινες στήλες, ούτε σε βιβλία, ούτε σε εφημερίδες, αλλά μέσα στην ψυχή μας... μέσα στις καρδιές μας... είναι η αλήθεια, η αγάπη, το δίκιο... που μας δώσανε οι προηγούμενοι... τα ήθη, τα έθιμα και πάνω απ’ όλα Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ... Η καθημερινότητά μας... η αναπνοή μας... και όλα αυτά τα νιώθουμε, τα γνωρίζουμε, τα αγαπάμε... και προ παντός τα ζούμε και τα χαιρόμαστε και ρωτάμε και διαφωνούμε και τα ανα-τρέπουμε... και προχωράμε... πρωτοπόροι... στον ΕΡΩΤΑ, στη ΖΩΗ και στην ΟΜΟΡΦΙΑ...
Κι επειδή η φύση είναι η απόλυτη ομορφιά... κι επειδή οι νόμοι της φύσης είναι άγραφοι και δεν βρίσκονται πουθενά, παρά μόνο στα μυαλά των ανθρώπων... στα μυαλά μας... κι επειδή η ψυχή μας είναι ο ρυθμιστής των πάντων, πρέπει να ακούμε και να προσέχουμε τους χτύπους της καρδιάς μας... που ορίζει... το ρυθμό του σύμΠΑΝτος!
Η βασική και θεμελιώδης ιδέα της ελληνικής φιλοσοφίας και ιδιαίτερα της πλατωνικής, είναι το «ΜΕΙΚΤΟΝ ΓΕΝΟΣ»... (όρος που απαντάται στους περισσότερους διαλόγους του Πλάτωνα) και που σημαίνει... αυτό που γεννάει μικτά – σύνθετα – διαφορετικά πράγματα – δημιουργικές ιδέες – σύνθετες σκέψεις. Η δημιουργική σύνθεση (το μοντάζ) εναρμονίζει αυτά που φαίνονται διαφορετικά και αντίθετα. Η ελληνική σκέψη συμ(ν)φιλιώνει τα ΠΑΝτα... και κάνει συλ(ν)λογή λέξεων (μαζεύει λόγια)... και συλ(ν)λαμβάνει (πιάνει μαζί) τις σκόρπιες σκέψεις και κάνει συλ(ν)λογισμούς (μαζεύει τα νοήματα) και βγάζει συμπεράσματα... Ορίζει τη φιλοσοφία των πάντων για την ΑΛΗΘΕΙΑ και την ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ... (όλες οι συζητήσεις του Σωκράτη, κατέληγαν σ’ ένα ορισμό). ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ... ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ
Είναι αδύνατο να κατανοήσεις ένα οποιοδήποτε κείμενο άλλης γλώσσας (κυρίως της αρχαίας ελληνικής και της λατινικής) όσες φορές κι αν το διαβάσεις ή το συλλογιστείς, αν δεν το μεταφέρεις στη δική σου γλώσσα, στη μητρική σου γλώσσα. Μητρική γλώσσα είναι η γλώσσα της ζωής μας, είναι η προφορική γλώσσα που μας έμαθε η μάνα μας, είναι η γλώσσα που δημιούργησε τον πολιτισμό, είναι η γλώσσα που είναι ζυμωμένη με το σώμα μας, με την ψυχή μας, με τις αισθήσεις μας, με την αγάπη μας, με τον έρωτά μας και με το κάθε τι που ορίζει την ύπαρξή μας και την ευτυχία μας. Χωρίς τη μητρική σου γλώσσα δεν μπορείς να περπατήσεις, ν’ αναπνεύσεις, να ζήσεις... Όλοι στον πλανήτη Γη, αυτή τη στιγμή μιλάμε τη μητρική μας γλώσσα, για να επικοινωνούμε και να ζούμε... Γιατί ο πολιτισμός και η ζωή θέλει λόγο κι έτσι όλες οι αισθήσεις κινητοποιούνται για τον έρωτα και την ευδαιμονία!
Οι αναπαραστάσεις με τα ψεύτικα λόγια και τα κατασκευάσματα των τεχνών και των επιστημών, μας φέρανε στη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού... του τίποτα! (Τα είχε προβλέψει όλα στο Φαίδρο, ο Πλάτων)! Για να ζούμε καλά πρέπει να μιλάμε καλά τη μητρική μας γλώσσα, που ορίζει τη ζωή μας και δεν χρειάζεται ούτε να γράφουμε, ούτε να διαβάζουμε και να εκφωνούμε κείμενα (όπως οι ποιητές και οι τραγικοί πανεπιστημιακοί καθηγητές και φιλόσοφοι, που διαβάζουν από μέσα τα γραμμένα κατεβατά τους και κανένας δεν καταλαβαίνει τίποτα, γιατί κανείς δεν νοιάζεται)! O Σωκράτης γιατί δεν έγραψε τίποτα; Φαίδρος... Μιλάμε προφορικά, ακούμε προφορικά, βλέπουμε προφορικά, μυρίζουμε προφορικά, γευόμαστε προφορικά, πιάνουμε (αγγίζουμε) τον έρωτα προφορικά, ΖΟΥΜΕ ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ... και δεν ξεφυλλίζουμε βιβλία, μουσικές, ζωγραφιές, ταινίες... όταν μας κοιτάζουν έκπληκτα δυο μαύρα μάτια! Εδώ τι λες; Τι είναι πιο σημαντικό, τι σου δημιουργεί μεγαλύτερη ευτυχία; Όταν κοιτάζεις δυο θεϊκά μάτια και τους λες σ’ αγαπώ, σε θέλω, είμαι ερωτευμένος μαζί σου... και περιμένεις την απάντηση, ή όταν γράφεις ένα ποίημα, ένα βιβλίο, γυρίζεις μια ταινία, γράφεις μια μουσική ζωγραφίζεις αυτές τις ερωτήσεις; Χωρίς απάντηση... Φτάνουν πια οι αναπαραστάσεις της ζωής μας... Καλύτερα είναι να κάνεις ΕΡΩΤΑ, παρά να κάνεις μια ταινία για τον έρωτα... Όλοι οι καλλιτέχνες, τη συγκεκριμένη στιγμή της «μίμησης», της αναπαράστασης, είναι στερημένα άτομα, μοναχικά άτομα, καταθλιπτικά άτομα. Δεν μπορούν να ερωτευτούν, δεν μπορούν να παρατήσουν το εγώ τους, δεν μπορούν να αφοσιωθούν σ’ έναν άλλο, δεν μπορούν ν’ απλωθούν στο σύμπαν... Φτάνει πια, 2.500 χρόνια! Τώρα για τις αναπαραστάσεις, για το γραπτό λόγο, τα έχει πει όλα ο Πλάτων στο «Φαίδρο»... Ο γραπτός λόγος αναπαριστά με σύμβολα τον προφορικό λόγο. Μιμείται τον ψυχισμό μας, την ανθρώπινη υπόστασή μας, τη ζωντανή έκφρασή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό, όλη η τέχνη και όλος ο πολιτισμός αυτό κάνουν, μιμούνται, αναπαριστάνουν, καταγράφουν... προσπαθώντας να πλησιάσουν την ΑΛΗΘΕΙΑ, που είναι βέβαια πολύ δύσκολο, γιατί παρεμβάλλονται τα αβυσσαλέα «ΕΓΩ» μας και οι μηχανισμοί της επικοινωνίας, ψυχικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης, που αλλοιώνουν τα πάντα. Έτσι η τέχνη παίρνει άλλο δρόμο, εμπορικό, διαφημιστικό και διαστρεβλώνει τα πάντα, χάνοντας το αρχικό της νόημα.
