Πριν από περίπου δεκαεπτά χρόνια μπήκα σε μια κοινότητα απεξάρτησης. Έμαθα να με αγαπάω, να αγαπάω τους γύρω μου, να διεκδικώ τα δικαιώματά μου. Τελείωσα την κοινότητα, την επανένταξη, αποφοίτησα, έπιασα δουλειά, σπούδασα, πάλεψα, χρεώθηκα, ξεχρεώθηκα. Ζούσα σαν κανονικός άνθρωπος. Είχα φίλους, ερωτικούς συντρόφους. Την πρώτη Ιουνίου του ’16 μπήκα στο Αλεξάνδρα. Έκανα το λάθος και είπα στους γιατρούς ότι έχω κάνει θεραπεία για την ηπατίτιδα C (πρώτο λάθος μου). Με ρώτησαν πώς την κόλλησα και είπα από χρήση ναρκωτικών πριν από 15 χρόνια. Δεύτερο λάθος, ακόμα πιο μεγάλο. Σε αυτή τη χώρα δεν έχεις δικαιώματα , ο ρατσισμός κυκλοφορεί παντού, δεν έχει φυλετικό χρώμα μόνο, έχει κοινωνικό, ταξικό και ας είμαστε η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία! Ποια Δημοκρατία;
Είχα πυρετούς λοιπόν, με έψαχναν δεν έβρισκαν κάτι. Βρήκαν μόνο ότι έχω και ηπατίτιδα Β και μου είπαν να φύγω, να πάω σε ηπατολογικό κέντρο. Ωραία, τους λέω, κανονίστε να με στείλετε. Πού να σηκωθώ με τον πυρετό να πηγαίνω μόνος, εξάλλου ο νόμος λέει ότι αν δεν μπορεί ένα τμήμα να αντιμετωπίσει ένα περιστατικό το μεταβιβάζει με ασθενοφόρο εκεί που πρέπει. Τι ήθελα και το είπα; (Τώρα θα περπατούσα, θα έτρωγα κανονικά, θα μπορούσα να κάνω σεξ και με άλλον άνθρωπο και όχι μόνος μου, θα μπορούσα να πιάσω δουλειά). Γιατί μίλησα; Γιατί δεν το βούλωνα; Με έμαθαν, βλέπετε, να διεκδικώ. Αχ, καημένε μου, πού να ήξερες! Ο γιατρός Α....πουλος, παθολόγος, με στόμφο μου φωνάζει, κάνοντάς με ρόμπα σε όλο το θάλαμο αλλά και στη μάνα μου, που στεκόταν πιο πίσω στο σαλόνι: «Άκου να δεις παλιοπρεζάκια, δε σου φταίω εγώ που τρυπιόσουν, εμένα τα παιδιά μου είναι μια χαρά». «Να μου φέρεις αυτή τη στιγμή την κοινωνική λειτουργό του νοσοκομείου και να πεις στην προϊσταμένη να καλέσει την Αστυνομία, θα σου κάνω μήνυση» του απαντάω -και «έχε χάρη που δε βαστάνε τα πόδια μου να σηκωθώ». Και αρχίζω να φωνάζω: «Δεν έχεις κανένα δικαίωμα. Αυτό που εκανες ήταν παραβίαση των προσωπικών μου δεδομενων» κτλ κτλ. Μπαίνει μέσα και κλείνει την πόρτα να μην ακούγομαι. Δεν βωμολοχώ, απλά φωνάζω για την εξευτελιστική του συμπεριφορά απέναντί μου. Φυσικά δε μου έδωσαν εξιτήριο. Την επομένη ο διευθυντής να με έχει στα ώπα – ώπα. «Κύριε Κρεμιώτη, μην ανησυχείτε, θα σας φροντίσουμε». Ο Α....πουλος δε: «Μιλάω με έναν γιατρό στο Αττικό, να σε στείλω εκεί». Ψήνομαι ο βλάκας ότι το καλό νίκησε. Μου κάνουν χίλιες εξετάσεις αλλά συγχρόνως μου χορηγούν και κορτιζόνη, που είναι απαγορευτική στην ηπατίτιδα Β όταν είναι σε έξαρση. Αυτό, όμως, δεν το ξέρω εγώ, το ξέρουν οι γιατροί. Ο πυρετός πέφτει και στις 9 του μηνός με βγάζουν και μου γράφουν στο εξιτήριο ότι χρειάζομαι επίβλεψη από ηπατολογικό.
Βγαίνω Πέμπτη και από την επόμενη ξαναρχίζουν τα ίδια και χειρότερα. Τώρα πονάνε και οι γάμπες μου. Τη Δευτέρα με παίρνει το ασθενοφόρο από το σπίτι και με πάει Ευαγγελισμό. Ευτυχώς έπεσα σε ένα γιατρό που μου έσωσε τη ζωή. Επαιζα τον τζουρά μου κάτω στο κυλικείο όταν ήρθε το κακό. Ξαφνικά όλα πόναγαν, χέρια, πόδια, δεν μπορούσα να βαρέσω την πέννα, να κουνήσω το χέρι στην ταστιέρα του οργάνου. Τι έγινε, λέω, και πάω να ξαπλώσω. Πάω στον θάλαμο, το κουμπί δεν ξεκουμπώνει με τίποτα στο παντελόνι. Τραβάω με δύναμη. Τίποτα. Επεσα έτσι. Ξυπνάω. Δεν κουνιόταν τίποτα, ούτε χέρια ούτε πόδια, απολύτως τίποτα . ΟΖΩΔΗΣ ΠΟΛΥΑΡΤΗΡΙΤΙΔΑ, μια σπάνια παρενέργεια της ηπατίτιδας Β. Η μοναδική περίπτωσή της στην Ευρώπη είμαι εγώ. Ααα, όλα κι όλα, πρωτιά, όχι αστεία. Η κορτιζόνη, που μου είχαν χορηγήσει στο άλλο νοσοκομείο, αφού δε με σκότωσε, με άφησε ανάπηρο. Eυτυχώς, ο κύριος Σεβαστιανός με έσωσε (που βέβαια καλύτερα να είχα πεθάνει, είναι στιγμές που λέω). Πόνος, πολύς πόνος, σωματικός και ψυχικός, γιατί αν είχα κατεβάσει το κεφάλι, τώρα θα στεκόμουν στα πόδια μου, θα είχα πάει σε ένα ηπατολογικό κέντρο, θα μου έκαναν τη θεραπεία για τoν HBV και μια χαρά. Τωρα; Τώρα έφυγε η η ηπατίτιδα και έχει μείνει η παράλυση. Άντε λέω, Αχιλλέα, φουρτούνα είναι, πιάσε το τιμόνι να τη βγάλουμε. Βουτάω το τιμόνι και δώστου και πάμε. Και να σου και σηκώθηκα τον Δεκέμβρη και να σου και κάπως έπιασα πηρούνι το ’17 το καλοκαίρι. Και να, είμαι εδώ, 2018 πια, και αυτοεξυπηρετούμαι. Δεν με πλένουν, δεν μου αλλάζουν πάνες. Μόνο στο ντύσιμο καμιά φορά, αν είναι να κουμπώσω κανά κουμπί και μου μαγειρεύουν. Κάποια στιγμή λέω: βγάλε μια μπλε κάρτα στάθμευσης για το αμάξι να μπορείς να περνάς τα διόδια, να έχεις ένα πάρκινγκ κάτω από το σπίτι. Δεν οδηγώ, αλλά έρχονται άλλοι και με παίρνουν με το αμάξι μου• μια η αδερφή μου, μια ο φίλος μου, μια ένας γείτονας, μια η κοπέλα που είχα και με παράτησε. Από το υπουργείο μού λένε ότι αν θέλω οδηγό αυτός πρέπει να είναι πρώτου βαθμού συγγένειας. Μα, λέω, ο νόμος λέει άλλα (kathimerinotita.gr), γιατί στα υπουργεία κάνουν άλλα; Σήμερα το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Ένας απο το υπουργείο μου φωνάζει ότι αυτός έφτιαξε το νόμο και ισχύει ο πρώτος βαθμός συγγένειας. Αν δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει μια μέρα, να κλείνω ραντεβού με το λεωφορειάκι του ΟΑΣΑ, πάντα όμως με ραντεβού -και να λέω και πάλι καλά! Να λέω πάλι καλά γιατί; Που δεν έχω δικαίωμα να έχω προσωπική ζωή, 43 χρονών άνθρωπος, που δεν μπορώ να πάρω έναν φίλο μου να του πω έλα να οδηγήσεις, να με πας για ένα μπάνιο, ένα φαγητό, ένα ποτό, ένα σινεμά με το αμάξι μου; Οχι, δεν έχω το δικαίωμα, μόνο με την αδερφή μου. Καταλάβατε; Δεν έχω δικαίωμα σε αυτή τη χώρα ακόμα και στο να αναπνέω, απλά δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ααα, επίσης δεν έχω το δικαίωμα να λέγομαι Αμεα, πρέπει να λέγομαι ανάπηρος, ακόμα και στις υπεύθυνες δηλώσεις.
