Υπάρχουν οι κατασκευαστές και οι εφευρέτες ειδήσεων -είναι οι μόνοι εξάλλου που ευδοκιμούν σήμερα. Αυτό επιδιώκουν πάντα οι εξουσίες για να αντιστρέφουν την οδυνηρή για τον λαό πραγματικότητα και να την παρουσιάζουν με τα πιο λαμπρά γι’ αυτήν χρώματα.
Υπάρχει, δυστυχώς, μια λυπηρή ταύτιση εξουσίας - δημοσιογραφίας με καταστροφικά αποτελέσματα για το αγαθό της πληροφόρησης και για την ίδια τη δημοκρατία. Οι δημοσιογράφοι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- έχουν απολέσει την ανεξαρτησία τους και την αντιεξουσιαστική τους δομή προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα σχέδια της εξουσίας -με το αζημίωτο βέβαια (και με ό,τι αυτό υπονοεί).
Υποτίθεται η δημοσιογραφία γεννήθηκε από την ανάγκη να αποκτήσει φωνή ο καταπιεσμένος, αυτός που δεν είχε καμμιά πρόσβαση στην εξουσία και ήταν έρμαιο των αποφάσεών της -ένα άβουλο πλάσμα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης.
Ο δημοσιογράφος ήταν ο διαμεσολαβητής μεταξύ εξουσίας και κοινωνίας και στόχος του ήταν να ακουστεί η φωνή της κοινωνίας καθώς και η υπεράσπιση των συμφερόντων της. Έως ένα βαθμό αυτό, αρχικά, επετεύχθη. Πολλές ανομίες και αυθαιρεσίες της εξουσίας ήρθαν στο φως και αναγκάστηκαν οι φορείς της είτε να παραιτηθούν είτε να αναβάλουν τα σατανικά, πάντα αντικοινωνικά, σχέδιά τους.
Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, παρατηρείται μια σφοδρή μετάλλαξη των ανθρώπων που «υπηρετούν» τη δημοσιογραφία. Από κριτές και ελεγκτές της εξουσίας κατάντησαν πιστοί υπηρέτες της προκειμένου να πλουτίσουν και να ανέβουν κλίμακες στους αναβαθμούς της κοινωνικής ιεραρχίας -με λίγα λόγια ξεπουλήθηκαν, πρόσφεραν βορά τη συνείδησή τους στον βωμό ιδίων μικροσυμφερόντων (πλειστάκις και μεγάλων).
Ξεχάστηκε εντελώς η πηγή της δημοσιογραφίας• δεν είναι, όμως, η λήθη που επέφερε αυτή τη δραματική αλλαγή της στάσης και συμπεριφοράς των δημοσιογράφων. Αντιλαμβανόμενη η ελίτ τη δύναμη των media απλά αποφάσισαν να έλθουν αυτά στην κυριότητά τους. Πρόσφεραν στη συνέχεια παχυλούς μισθούς σε μερικούς πρόθυμους και τους έδωσαν και την απαραίτητη λάμψη, που αλλοιώνει συνειδήσεις και καταστρέφει προσωπικότητες, και δημιούργησαν με αυτόν τον απλό τρόπο τον νέο άνθρωπο των media, αυτόν που ξεπουλάει την κοινωνία για ίδιον όφελος.
Αυτή είναι η πρακτική (η «λογική»)τα ου οικονομικού συστήματος σε όλη την υφήλιο. Οικονομικού και όχι πολιτικού, βεβαίως, διότι η πολιτική έχει ισοπεδωθεί από την «αρχή» της ανισότητας, απαραίτητης για την άνετη διαβίωση όσων υφαρπάζουν την εξουσία, στηριγμένης στο πανάρχαιο ρητό ότι δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού. (Θρασύμαχος: Δίκαιον ουκ άλλον τι ή το του κρείττονος συμφέρον).
Μια απλή περιδιάβαση στο τοπίο των ελληνικών media, όπως διαμορφώνεται σήμερα, θα πείσει και τον πλέον αφελή ότι σε αυτό το τοπίο κρύβεται μεγάλη δύναμη και ότι όσοι κατέχουν τα μέσα έχουν ευκολότερη πρόσβαση στην εξουσία ή και διαμορφώνουν τις συνθήκες σύμφωνα με τα συμφέροντά τους (και δυστυχώς, με την πάροδο του χρόνου οι «πρόθυμοι», άρα ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι αυξάνονται με γεωμετρικούς ρυθμούς).
Νομίζω είναι ώρα η κοινωνία να αποκτήσει τα δικά της μέσα όσο κι αν δεν έχουν κρατική στήριξη. Το διαδίκτυο προσφέρεται για μια τέτοια δυνατότητα, αρκεί οι χρήστες να προέρχονται από τον λαό, να αγωνίζονται γι’ αυτόν και να δίνουν φωνή σε όσους είναι αποκλεισμένοι από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Η έννοια ενημέρωση χρησιμοποιείται κατ’ ευφημισμόν βεβαίως μια και ό,τι παρουσιάζεται σαν είδηση ή πληροφορία είναι καθαρή προπαγάνδα, είτε των κατεχόντων τα μέσα είτε των κρατικών φερεφώνων.
Ανάγκη πάσα ο δημοσιογράφος να επανεύρει την αξιοπιστία του και να θυμηθεί τον απολύτως κοινωνικό του ρόλο: του αμείλικτου κριτή της εξουσίας (αποκαλύψεις σκανδάλων, φαινομένων διαφθοράς, συντριβή ψεύτικων και κατευθυνόμενων ειδήσεων και προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων). Σε αυτό το πλαίσιο κινείται εδώ και πάνω από ένα μήνα το freedomtv -και συνεχίζει ακάθεκτο, ξεσκεπάζοντας τις υποκρισίες, τα ψεύδη και τις εγκληματικές βρωμιές των κυβερνώντων, αλλά και όσων είναι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας.
