Να ξεκινήσω από τον Κορνήλιο Καστοριάδη που, από χρόνια, έδινε την δική του ερμηνεία για την πολιτική απάθεια (σκέψου να έβλεπε την σημερινή, μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει!). Έγραφε, λοιπόν, πως η ψυχοκοινωνική δομή του ατόμου είναι στενά συνδεδεμένη με την δομή του συστήματος που επικρατεί και με τις κοινωνικές, φαντασιακές σημασίες που έχει θεσπίσει αυτό το σύστημα. Η κυρίαρχη φαντασιακή σημασία του καπιταλισμού υποβάλλει στους ανθρώπους την ιδέα ότι ήρθαν στον κόσμο για να παράγουν και να καταναλώνουν εμπορεύματα. Ο θρίαμβος του καπιταλισμού οδηγεί στην πολιτική απάθεια, στον γενικευμένο κομφορμισμό, στον κυνισμό, στην έκλειψη της κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης, στην εμφάνιση νέων μορφών αλλοτρίωσης και ετερονομίας, στην καθίζηση της πολιτικής δημιουργικότητας των δυτικών κοινωνιών... Τόσο μπροστά έβλεπε ο μεγάλος Κορνήλιος...
Άντε τώρα να προτάξουμε εμείς μια νέα φαντασιακή δημιουργία που δεν θα έχει ως κέντρο της κοινωνίας τις καπιταλιστικές οικονομικές αξίες, αλλά τον άνθρωπο.
Η ελληνική κοινωνία πάσχει από μικροαστισμό οξείας μορφής. Στη δε επαρχία, στην οποία και ζω, αριστεύει...
Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται τόσο στη μάζα του κόσμου (άλλο κυρίαρχο πρόβλημα που δεν αντιδρούμε, όταν από πολίτες γίναμε μάζα) που κουβαλά όλα τα μικρόβια, όσο στους διάφορους μικρούς και μεγάλους αυτόκλητους ηγέτες ή ηγετίσκους, που ενδιαφέρονται για τις αυλές των αυλικών τους, διαιωνίζοντας το πρόβλημα.
Σήμερα δεν μπαίνει θέμα παρέμβασης μόνο στο Κιάτο ή στην Κορινθία. Μπαίνει θέμα ανατροπής σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι επιτακτική η ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου πατριωτικού μετώπου, όπως στην πρώτη Κατοχή...
Για μένα δεν υφίσταται πλέον ζήτημα Αριστεράς, σε ολόκληρη την Ευρώπη και ακόμα περισσότερο στην Ελλάδα. Αυτό που ζούμε σήμερα σαν Αριστερά είναι απλά η φυσική συνέχεια της μετάλλαξης που υπέστη το εργατικό κίνημα από την εποχή του SPD (πρόγραμμα Gotha). Γι’ αυτό ο δρόμος που πρέπει να χαράξουμε σήμερα δεν είναι η όποια αριστερή πολιτική, αλλά μόνο ο πατριωτικός αγώνας. Έχουμε γυρίσει από καιρό στις συνθήκες του 1848 μονάχα που πάμε με την όπισθεν... Και πάμε με την όπισθεν εάν δεν μπορούμε να δούμε ότι οι πιστωτές μας, βασικά η Γερμανία, μας διασφαλίζουν μια τεχνητή επιβίωση (χωρίς επίσημη χρεοκοπία) για ένα ακόμα χρονικό διάστημα, όσο θα χρειαστεί για την πλήρη λεηλασία των περιουσιακών μας στοιχείων, δημόσιων και ιδιωτικών. Και σίγουρα πάμε με την όπισθεν εάν περιμένουμε από αριστερή - δεξιά - κεντροαριστεροδεξιά κυβέρνηση σωτηρία, απλώς και μόνο με την επιβολή νέων μνημονίων... Εάν δεν μπορούμε να δούμε σήμερα καθαρά πως η Ελλάδα δεν έχει βιώσιμο χρέος, δεν έχει βιώσιμο κοινωνικό κράτος, δεν έχει βιώσιμο πολιτικό σύστημα, δεν διαθέτει ούτε βιώσιμες τράπεζες, δεν μπορεί να εξασκήσει νομισματική πολιτική και πως είναι ένα προτεκτοράτο, μην ψάχνουμε να βρούμε λύσεις...
Για να μην σας κουράσω άλλο με αναλύσεις, ας πάμε στην πρότασή μου, που εκτιμώ πως οδηγεί στην λύση του σημερινού προβλήματος. Στη σημερινή συγκυρία, δεδομένης της οικονομικής, ιδεολογικής και πολιτικής αδυναμίας της εργατικής τάξης, ο επαναστατικός αγώνας συμπυκνώνεται στην απόκτηση - ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, στην κατάργηση των μνημονίων, τη δημιουργία εθνικού νομίσματος, τη μονομερή, χωρίς καμία διαπραγμάτευση, διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την παροχή σεισάχθειας των χρεών, την κατάργηση των πολιτικών λιτότητας, την αποχώρηση από την Ε.Ε.
Μόνο η δημιουργία ενός πλατιού, δημοκρατικού, ριζοσπαστικού μετώπου και η υλοποίηση αυτών των στόχων, θα δώσει τη δυνατότητα για παραπέρα βήματα... Αν θα γίνουν ή όχι αφορά τη θέλησή μας και τις ικανότητές μας. Οι κίνδυνοι παραμονεύουν και θα παραμονεύουν πάντοτε... Όμως, οποιοσδήποτε κίνδυνος είναι μικρότερος από την κόλαση που ζούμε σήμερα... Η πιθανότητα λαθών, δυσκολιών και κινδύνων δεν πρέπει να μας αποθαρρύνει... ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΛΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΡΑΝΕΙΑ...
