Είναι δεδομένο ότι όταν αποφασίζεις να ξεπουληθείς το κάνεις μεγαλοπρεπώς και ολοσχερώς. Από τον κανόνα αυτόν δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί ο Αλέξης Τσίπρας, η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του.
Πάνε πια οι μέρες που φορούσε τις παλαιστινιακές μαντήλες και διαδήλωνε για την Ιντιφάντα, όπως πάνε οι μέρες που κάποια από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έσπαγαν τον αποκλεισμό της Γάζας με το FREE GAZA.
Θυσία έγιναν οι μέρες αυτές στο deal για να εφορμήσουν στην εξουσία.
Σήμερα πια το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχει υπογράψει συμφωνίες υψηλού στρατιωτικού, στρατηγικού, αλλά και οικονομικού «ενδιαφέροντος» για το Ισραήλ. Σήμερα πια οι επίσημοι σύμμαχοί μας στη Μέση Ανατολή είναι το κράτος τρομοκράτης, η Αίγυπτος του πραξικοπηματία Σίσι και το Ριάντ με τη δυσώδη υπόθεση των όπλων. Με αυτόν το ματωμένο γάμο, η ελληνική κυβέρνηση έκλεισε «εκκρεμότητες» δεκαετιών.
Εκκρεμότητες που κανείς άλλος δεν τόλμησε να κλείσει με παρόμοιο τρόπο.
Είναι άραγε τυχαίος αυτός ο ματωμένος γάμος ή συνδέεται στενά με τα συμφέροντα και τη στρατηγική που ακολουθούν οι ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή;
Αν φωτίσουμε λίγο την τακτική των ΗΠΑ θα αντιληφθούμε ότι και αυτές κλείνουν εκκρεμότητες δεκαετιών. Παρόλο που από το 1995 ακόμη το Κογκρέσο με την τεράστια πλειοψηφία Ρεμπουπλικάνων και Δημοκρατικών είχε ψηφίσει τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, παρόλο που και ο Ομπάμα από το 2008 προεκλογικά είχε δεσμευθεί στο ισραηλινό λόμπι για τη μεταφορά της πρεσβείας, κρατούσαν τα προσχήματα ως δήθεν έντιμοι μεσολαβητές μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης και δεν προέβησαν σε μια τέτοια κίνηση αναγνώρισης της ισραηλινής κατοχής καταπατώντας τις αποφάσεις του ΟΗΕ, το διεθνές δίκαιο και τη συνθήκη του Όσλο.
Ο Τραμπ διέλυσε τα προσχήματα.
Η δε συγκυρία είναι απολύτως κατάλληλη.
Οι Άραβες βρίσκονται στο πιο δυσχερές σημείο της ιστορίας τους, με τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ σουνιτών και σηιτών να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Αποτέλεσμα αυτού του εμφυλίου είναι οι αραβικές ηγεσίες να μη θεωρούν τούτη τη στιγμή σημείο αιχμής το Παλαιστινιακό, να μη θεωρούν υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο το Ισραήλ για την περιοχή, αλλά το σηιτικό Ιράν.
Είναι μια θαυμάσια συγκυρία προκειμένου να προωθήσουν οι ΗΠΑ μια συμμαχία που άλλες εποχές θα χαρακτηριζόταν ανίερη: ένα μεγάλο τόξο ανάμεσα στο Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία.
Είναι δε εξαιρετικά πιθανό η επόμενη ημέρα να συνοδευθεί από ένα πόλεμο τέτοιας κλίμακας, που όμοιά της δεν έχει ξαναγνωρίσει η Μέση Ανατολή, ως προς την ευρεία εμπλοκή χωρών, την ένταση, τη διάρκειά του, τις καταστροφές και την αιματοχυσία. Σε αυτό ακριβώς το προωθούμενο σενάριο οι ΗΠΑ βρίσκουν στο πρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης τον πρόθυμο εντολοδόχο, στο σενάριο δηλαδή της πλήρους αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής.
Ταυτόχρονα ως γνήσιο προτεκτοράτο, συρόμαστε από το ΝΑΤΟ να ξανανοίξουμε το μακεδονικό, προπαγανδίζοντας δήθεν ότι πρόκειται για θαυμάσια ευκαιρία επίλυσής του.
Σε ποια στιγμή;
Σε μια στιγμή εξαιρετικά ρευστή και κρίσιμη για τα Βαλκάνια, όπου ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία μαίνεται προκειμένου οι πρώτες να επεκτείνουν τις ζώνες επιρροής τους και η δεύτερη να κρατήσει ζωτικά ενεργειακά περάσματα. Σφήνα στον ανταγωνισμό αυτόν η Γερμανική Ε.Ε που εδώ και χρόνια με τον πλέον επιθετικό τρόπο έχει επιδείξει τον ενδιαφέρον της για την περιοχή, διαλύοντας κράτη και αποσταθεροποιώντας την.
Είναι δυστυχώς παρόντα, ζωντανά και πάντα πολύτιμα τα ιστορικά συμπεράσματα. Κανένα προτεκτοράτο μέσα σε ένα τόσο έντονα ταραγμένο και εκρηκτικό περιβάλλον δεν είχε καλό τέλος.
Ας αναζητήσουμε πριν είναι αργά, τους τρόπους, τα μέσα και τους πολιτικούς φορείς που εν μέσω αυτής της δυσμενούς κρίσης θα εκφράσουν μια ανεξάρτητη πολιτική, η οποία θα εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού μας, μια πολιτική βασισμένη στις αρχές της ισοτιμίας, της αλληλεγγύης και της ειρηνικής συνύπαρξης.
