Με τη νέα παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού σε πλήρη έξαρση και σφοδρότατα μέτρα λιτότητας να μας περιμένουν στη γωνία για την χαριστική βολή, είναι πολλοί αυτοί που θα μας συμβουλεύουν να μην γινόμαστε drama queens, να μην κάνουμε κριτική στο σύστημα, να χαμογελάμε, να μην γκρινιάζουμε, να έχουμε #positivevibesonly και άλλες τέτοιες νουθεσίες.
Την ίδια στιγμή, οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους θα αυξάνονται κατακόρυφα, από εκατομμύρια νέους ανέργους (πολλοί κάτω των 30) που βλέπουν κάθε υπόνοια μέλλοντος που τους είχε απομείνει να εξαφανίζεται από μπροστά τους.
Η προτροπή μου σε όλους μας είναι να μην ντρέπεστε να γίνετε drama queens, να μην φοβάστε να δείξετε την στεναχώρια σας, τον θυμό σας, την αγωνία σας, τόσο στους κοντινούς σας ανθρώπους, όσο και σε αυτούς που έχουν εξουσία. Είναι το μόνο υγιές αντανακλαστικό, όταν βλέπουμε την ζωή μας την ίδια να απειλείται, τα αναφαίρετα δικαιώματά μας να καταργούνται, τον πλούτο μας να υφαρπάζεται και τα όνειρά μας να πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων.
Μιλήστε, αντιδράστε, φωνάξτε, είστε ζωντανοί πανάθεμά σας. Αυτό είναι το σωστό, και όχι το να τα κρατάτε όλα μέσα σας, εν καιρώ οικονομικού πολέμου, ώσπου να φτάσετε στο σημείο να κάνετε απόπειρες αυτοκτονίας. Και όσοι δεν αντέξουν να σταθούν δίπλα σας σε αυτή τη μη-ιλουστρέ εκδοχή σας, τότε μάλλον δεν αξίζουν εν γένει να είναι δίπλα σας. Δεν είναι ντροπή να είστε ευάλωτοι. Είναι παράσημο, σε έναν κόσμο απάθειας, ναρκισσισμού και ιδιώτευσης.
Το επόμενο βήμα, μετά την έκφραση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη, η επιστράτευση των σπουδαιότερων πρώτων υλών για την κριτική της πλουτοκρατίας: η Στρατευμένη Τρυφερότητα, η Ριζοσπαστική Ευγένεια και η Ανατρεπτική Γλυκύτητα.
Οφείλουμε να θυμηθούμε ότι είμαστε αυτοί που είμαστε επειδή κάποιος μας αγάπησε και οφείλουμε να διεκδικήσουμε δικαιοσύνη, επειδή η δικαιοσύνη είναι η όψη της αγάπης στον δημόσιο βίο. Και όχι δικαιοσύνη μόνο για τον εαυτό μας, αλλά δικαιοσύνη για όλους. Και έτσι θα διαπιστώσουμε, απέναντι στη σκληρότερη κρατική και παρακρατική καταστολή, ότι «η αγάπη είναι ασπίδα από ατσάλι».
Μόνο σε μια τέτοια βάση, θα είμαστε σε θέση να αγωνιστούμε οργανωμένα για την βελτίωση της ζωής μας και την αλλαγή αυτής της κοινωνίας. Και αυτό ακριβώς είναι το αληθινό μας χρέος στις προηγούμενες, στις ζώσες και στις επόμενες γενιές. Ένας πιο δίκαιος και ανθρώπινος κόσμος. Αυτό και τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα χρέη οφείλουν να διαγραφούν.
_________
Ο στίχος «η αγάπη είναι ασπίδα από ατσάλι» είναι του Ιωσήφ Ταταράκη (1965 - 1996), Αξιωματικού του Λιμενικού Σώματος με τόπο υπηρεσίας τη Χίο.
