Με ημίμετρα προσπαθεί η κυβέρνηση να περιορίσει την εξάπλωση του κορονοϊού κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις που δυστυχώς δεν στηρίζονται σε πραγματικά κοινωνικά κριτήρια.
Για παράδειγμα, δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που για ακόμη μία φορά καλούνται να επιβιώσουν χωρίς να τους παρέχονται τα βασικά κοινωνικά αγαθά που οφείλει να εξασφαλίζει ένα υποτιθέμενο "κράτους δικαίου".
Αρκετά νοικοκυριά δεν διαθέτουν ρεύμα και νερό και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή να προβεί στην άμεση επανασύνδεση. Πώς θα μπορούν οι άνθρωποι αυτοί να μειώνουν τις εξόδους τους φυλάσσοντας τα τρόφιμα σε ψυγεία, να διαθέτουν ζεστό νερό για να πλύνουν τα χέρια τους (όπως συστήνει επίμονα το υπουργείο Υγείας), να έχουν θέρμανση και φως για να μένουν σπίτι όταν σκοτεινιάζει;
Κανείς δεν σκέφθηκε τον παππού, την γιαγιά ή τα άτομα με ειδικές ανάγκες που ζουν με μια πενιχρή σύνταξη η οποία, τις περισσότερες φορές, δεν αρκεί ούτε για τα φάρμακά τους. Κανείς δεν σκέφθηκε τους άστεγους ή τους πολύ φτωχούς που ζουν ανάμεσά μας ψάχνοντας στα σκουπίδια για το καθημερινό τους γεύμα.
Ελάχιστο ενδιαφέρον υπάρχει επίσης για τον μεροκαματιάρη, τον αγρότη, τον ψαρά, τον κτηνοτρόφο και κάθε εργαζόμενο που παλεύει καθημερινά για την επιβίωση της οικογένειάς του. Πόσο υποστηρίζεται με τα κυβερνητικά μέτρα ο δύσμοιρος μικρομεσαίος επιχειρηματίας (τρομάρα του!) που, πέραν της δικής του οικονομικής επιβίωσης, πρέπει να σκεφθεί και τον υπάλληλό του, που χρόνια τώρα στέκεται πλάι του πιστός στις δύσκολες εποχές της κρίσης;
Καμία μνεία επίσης δεν υπήρξε για τις μονογονεϊκές οικογένειες ή τις χωρισμένες γυναίκες, πού δεν έχουν καμία πηγή εισοδήματος για τα παιδιά τους˙ ή για τον επαρχιώτη φοιτητή, που δεν έχει εισιτήριο να επιστρέψει στο πατρικό του και ταυτόχρονα έχασε το μεροκάματο από το καφέ στο οποίο δούλευε τις ελεύθερες ώρες του.
Κανείς δεν σκέφθηκε ότι πολλοί συμπολίτες μας δεν έχουν ούτε καν τηλέφωνο για να επικοινωνήσουν με τον ΕΟΔΥ, τα ΤΟΜΥ ή το γιατρό τους αν παρουσιαστεί έκτακτη ανάγκη. Ποια μέριμνα υπάρχει για τους ανθρώπους με άδειο ψυγείο και ντουλάπια από τρόφιμα, διότι δεν τους απέμεινε ευρώ στην τσέπη;
Ποιος όμως να σκεφθεί; Ποιος από τους εκλεκτούς πολιτικούς της βόρειο-προαστιακής ελίτ της χώρας, που θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι ζούμε στην Εκάλη; Ποιος από εκείνους που ζουν στις βίλες των εκατομμυρίων, με τις πισίνες και τα γκαζόν, που κύριο πρόβλημά τους είναι ότι θα λείψει τώρα για λίγες μέρες ο μπάτλερ, ο κηπουρός και η καμαριέρα.
Τώρα θα αναγκαστούν να πάνε μόνοι μέχρι την κουζίνα, να βγάλουν την παγωμένη τους σαμπάνια και να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα στον ακούρευτό τους κήπο, περήφανοι ωστόσο για τις σκληρές πολιτικές αποφάσεις που χρειάστηκε να πάρουν για τους φτωχούς, λαϊκούς συμπολίτες μας.
Και όταν ξημερώσει, αν ξημερώσει, αυτός ο φτωχός απλός λαός θα πρέπει πάλι να βάλει πλάτη για να πληρώσουν εκείνοι τον λογαριασμό των εκλεκτών της καρδιάς τους. Μέσα σε μια αγορά που δεν θα βρίσκει τρόπο να ανασάνει, από την ασφυξία της νέας οικονομικής κατάρρευσης, που για μια ακόμη φορά θα μας χτυπήσει την πόρτα.
