Σήμερα θα μιλήσουμε για τον πολιτικό νανισμό. Είναι ένα σύνδρομο που προσβάλει κυρίως τις πολιτικές αρχές του τόπου μας.
Το σύνδρομο αυτό έχει καταβολές λίγα χρόνια μετά την Επανάσταση του 1821. Ένας ρακένδυτος λαός, ραγιάς για 400 χρόνια, με μπροστάρηδες άνδρες φτωχούς, αγράμματους - αλλά με ψυχή και όραμα - έπραξε το ακατόρθωτο. Λευτερώθηκε και σχημάτισε κράτος. Την λευτεριά του την πλήρωσε ακριβά, με δάκρυα και με αίμα. Μόλις όμως στάθηκε στα πόδια του, κάποιοι πολιτικοί νάνοι, ορεγόμενοι την εξουσία, έσπειραν το μίσος, τη διχόνοια και τιμώρησαν τους οπλαρχηγούς ως προδότες. Αυτή ήταν η πληρωμή για τις θυσίες, τους αγώνες, το όραμα και το αίμα που χύθηκε.
Δεν πέρασαν λίγες δεκαετίες λευτεριάς, και η Ελλάδα εμπλέκεται στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο. Οι πολιτικοί νάνοι πάλι διοικούν και διχάζουν. Πάλι αίμα, πάλι δάκρυα, πάλι στερήσεις. Οι λαμπερές πόλεις των παραλίων της Μικράς Ασίας, μετατράπηκαν σε κόλαση. Ούτε ο Δάντης δεν είχε καταφέρει να περιγράψει τόσο παραστατικά την κόλαση. Πάλι δάκρυ, πάλι αίμα, πάλι προδοσία.
Δεν προφταίνουν να κλείσουν οι πληγές της Μικρασιατικής Καταστροφής και οι πολιτικοί νάνοι οδηγούν την Ελλάδα ξανά στον όλεθρο. Οι ηρωικές πράξεις στην Πίνδο, την Αλβανία, τα οχυρά του Ρούπελ, μετατρέπονται σε όλεθρο, υποδούλωση, εξανδραποδισμό. Και πάλι όμως ένας λαός ρακένδυτος, πεινασμένος αντιστέκεται και πολεμάει. Η σημαία κυματίζει λεύτερη στα βουνά, στις πόλεις, στις καρδιές των αγωνιστών. Πάλι όμως αίμα, δάκρυα, πείνα, εκτελέσεις, αφανισμός.
Οι πολιτικοί νάνοι όμως συνεχίζουν το αποτρόπαιο έργο τους. Άλλοτε με σκεπασμένο πρόσωπο κι άλλοτε ξεδιάντροπα. Πέρασαν τα δύσκολα χρόνια και η λευτεριά κάθισε ξανά στο θρόνο της. Μαζί όμως με την λευτεριά κάθισαν στο θρόνο και νέοι πολιτικοί νάνοι. Οι περισσότεροι συνεργάτες των κατακτητών, δωσίλογοι, μαυραγορίτες, προδότες. Με εργαλεία πάλι τη διχόνοια, το μίσος, στρέφουν τον αδελφό ενάντια στον αδελφό. Πάλι αίμα, δάκρυα, αγώνες.
Οι πολιτικοί νάνοι έχουν ριζώσει για τα καλά στην Ελλάδα. Για να καταφέρουν να κρατηθούν στην εξουσία, για μία ακόμη φορά, ακολουθούν τη γνωστή συνταγή. Διχόνοια. Κατάφεραν έτσι να χωρίσουν πάλι το λαό, να τον ποτίσουν με ψευτοδιλήμματα, να τον χειραγωγήσουν. Οργανώνουν κι αναμορφώνουν τους ταγματασφαλίτες, εξωραΐζοντας την ονομασία τους σε αστυνομία. Παλιός γάιδαρος καινούργια περπατησιά δε μαθαίνει. Επίσης χειραγωγούν υπογείως, πλην όμως έντεχνα, τη δικαιοσύνη.
Έχοντας πλέον οργανώσει το γκουβέρνο ανάλογα με την περίπτωση, πλανεύουν το λαό, πετώντας ξεροκόμματα πασπαλισμένα με ζάχαρη. Πύρινοι λόγοι από τα μπαλκόνια, βέλη εκατέρωθεν, πλαστικά σημαιάκια και αποχαύνωση καλά κρατούν. Ο λαός πορεύεται, αγωνίζεται, ιδροκοπάει και τόσο το γκουβέρνο όσο και οι παρατρεχάμενοι, τρώνε beluga, καραβίδες Ατλαντικού, πίνουν σαμπάνιες και καπνίζουν πούρα Αβάνας.
Φτάσαμε αισίως στο 2010, και οι πολιτικοί νάνοι εναλλάσσονται στην εξουσία, έχοντας φάει όλο το μέλι και ξύσει ακόμη και τον πάτο του βαρελιού. Ένας από αυτούς αποφασίζει να αποδείξει ότι έχει πολιτικό ανάστημα κι ανακοινώνει στο λαό την υποδούλωση του. Η επιθυμία του είναι να αποδείξει ότι έχει ανάστημα, όμως σύντομα αποδείχθηκε ότι ήταν απλά μία κρίση «πολιτικού vertigo».
Το κακό όμως είχε γίνει. Για μια φορά ακόμα η Ελλάδα είχε κατακτηθεί. Τώρα όμως δεν κατακτήθηκε από τα τάνκς, αλλά με το χρήμα. Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο η υποδούλωση, η κατοχή, όσο το γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν το έχουν καταλάβει παρόλο που τη ζουν καθημερινά. Τούτο συμβαίνει διότι δεν βλέπουν στους δρόμους Γερμανικά περίπολα, δεν ακούν πολυβόλα, και δεν υπάρχουν επισήμως εκτελέσεις.
Όμως όλα αυτά υπάρχουν, αλλά κάτω από διαφορετική σκηνοθετική ματιά. Μπορεί να μην υπάρχουν περίπολα στους δρόμους, όμως υπάρχει η καταστολή σε κάθε μορφή αντίστασης και πάλης. Δεν ακούμε πολυβόλα να κροταλίζουν, όμως βλέπουμε τις εξώσεις από τα σπίτια και το εισόδημα της μεσαίας τάξης να μειώνεται δραστικά. Δεν υπάρχουν εκτελέσεις, υπάρχουν όμως αυτοκτονίες. Δεν υπάρχουν πεινασμένοι στους δρόμους, υπάρχουν όμως άστεγοι.
Η σκηνοθετική ματιά των σύγχρονων πολιτικών νάνων εξαντλείται στο να εξωραΐζει τα κακώς κείμενα και να τα σερβίρει με τέτοια μαεστρία, ώστε ο λαός να δικαιολογεί τις όποιες πολιτικές κινήσεις και να τις επιβραβεύει. Τροφοδοτούν ξανά τη διχόνοια - παλιά και δοκιμασμένη τακτική – για να κρατούν εγκλωβισμένους τους κομματικούς τους οπαδούς. Το «μότο» του πολιτικού νάνου είναι: «Κάθε φωνή αντίστασης, είναι οπισθοδρόμηση, φωνή κατά της προόδου, του πολιτισμού και της δημοκρατίας. Αυτοί είναι οι πολιτικοί νάνοι, που μας κυβερνούν χρόνια τώρα !
Αυτοί φροντίζουν να είμαστε αγράμματοι για να μην ορθώνουμε λόγο. Αυτοί φροντίζουν να μην γνωρίζουμε την Ιστορία μας, για να μπορούν να την αλλοιώνουν. Αυτοί φροντίζουν να μην σκεπτόμαστε, για να μην έχουμε κρίση. Φροντίζουν να μας αλλοιώνουν πολιτικά και πολιτιστικά, για να μην διεκδικούμε τίποτα. Μας μεταλλάσσουν κοινωνικά, για μα μην αυτοπροσδιοριζόμαστε.
Όμως εμείς, ως λαός, γιατί συνεχίζουμε να τους ακολουθούμε; Γιατί υποτασσόμαστε; Γιατί τους δεχόμαστε ως λυτρωτές, ενώ είναι οι μαριονέτες του κατακτητή, τα άβουλα όργανα, οι οπορτουνιστές, αυτοί που μας προδίδουν;
