Αναρωτιόμουν για ποιους λόγους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ανακίνησε πρόσφατα το θέμα της ονομασίας της FYROM ή αλλιώς κράτους των Σκοπίων όπως αποκαλείται στα ΜΜΕ. Ένα καυτό εθνικό θέμα που οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις άφησαν εσκεμμένα στην λήθη του χρόνου, με απώτερο στόχο την εδραίωση διεθνώς του ονόματος «Μακεδονία» και στην ευκολότερη κάμψη των εγχώριων αντιδράσεων. Μετά από τις «αναβλητικές κυβερνήσεις» της προηγούμενης 25ετίας, φτάσαμε στην «αποφασιστική κυβέρνηση» Τσίπρα, που πότισε με αλλεπάλληλες ψυχρολουσίες την ελληνική κοινωνία:
- από αντιμνημονιακή έγινε υποδειγματικά μνημονιακή
- μετέτρεψε το ηχηρό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε «εκβιαστικό» ΝΑΙ
- ξεπούλησε δημόσια περιουσία και νευραλγικές δημόσιες επιχειρήσεις
- εδραίωσε την εξοντωτική φορολογία των μνημονιακών προκατόχων της και
- επέβαλε την αρπαγή της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων μέσω πλειστηριασμών.
Η αποφασιστική λοιπόν κυβέρνηση Τσίπρα, εκλεγμένη με μειοψηφία που δεν υπερβαίνει το 35% των ψηφοφόρων, ετοιμάζεται να διεκπεραιώσει τώρα το εκκρεμές εθνικό θέμα. Κι είναι έτοιμη να εκμεταλλευτεί για άλλη μια φορά τον βαθύ εθνικό λήθαργο στον οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, όπως έπραξε τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Για ποιο λόγο, όμως, να ανακινηθεί τώρα αυτό το εθνικό θέμα; Η απάντηση βρίσκεται στα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση βαθιά υποταγμένη στα θέλω των δανειστών και στα μικροπολιτικά της συμφέροντα, δεν μπορεί παρά να εκτελεί για άλλη μια φορά εντολές. Δεν είναι τυχαίο ότι για την επίλυση του «μακεδονικού», προβάλλονται επικοινωνιακά τα οικονομικά οφέλη από την συνεργασία με τους «φίλους και γείτονες» της FYROM, όπως επανήλθε στην επικαιρότητα και η ζεύξη Αξιού-Μοράβα-Δούναβη, μία ζεύξη που θα εξυπηρετήσει τις ποτάμιες μεταφορές βορείου Αιγαίου και Γερμανίας. Κι από το βόρειο Αιγαίο οι γερμανικές θαλάσσιες μεταφορές οδηγούνται εύκολα στην Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα στο Κατάρ, με το οποίο έχουν συναφθεί πρόσφατα συμφωνίες για την προμήθεια φυσικού αερίου στην Γερμανία, παρακάμπτοντας παράλληλα τις χερσαίες μεταφορές μέσω της εμπόλεμης Συρίας και της ρευστής πολιτικά Τουρκίας. Παράλληλα η Γερμανία αποκτά ενεργειακή απεξάρτηση από την ανταγωνιστική Ρωσία. Μετά την επίλυση του «μακεδονικού» ενδέχεται να γίνουμε θιασώτες της ένταξης FYROM και Σερβίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ενός νέου αφηγήματος διαβαλκανικής ανάπτυξης με θεμελιωτή την «επιτυχημένη» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που επέλυσε το χρονίζον και δυσεπίλυτο θέμα.
Κι επανέρχομαι στα εγχώρια. Οι ενδεχόμενες αντιδράσεις που δεν υπόκεινται στον εθνικό λήθαργο της μνημονιακής υποταγής, επιχειρείται να καμφθούν με την μεθοδολογία του τσουβαλιάσματος: «στο συλλαλητήριο συμμετέχουν οι ακροδεξιοί, οι ναζιστές και το φανατισμένο παπαδαριό, οπότε όσοι θελήσουν να εκφραστούν μέσω αυτού, αναγκαστικά θα αποτελούν συνάφι τους!». Ενώ όσοι δεν συμμετέχουν, αυτομάτως είναι προοδευτικοί, ειρηνιστές, φιλοευρωπαίοι -έχουμε δηλαδή μια ανάλογη έκφανση της φασιστικής φράσης του Μπους τζούνιορ «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Ενδεχομένως για την αποτροπή της συμμετοχής στο συλλαλητήριο να συνδράμει και η γνωστή μνημονιακή συνταγή: φόβος για επεισόδια, γνωστοί-άγνωστοι με μολότοφ, χημικά από ΜΑΤ για αποτροπή επεισοδίων και γρήγορη διάλυση του πλήθους...
Κι αυτοί οι «φιλοπάτριδες» ακροδεξιοί και ιερωμένοι πού ήταν κρυμμένοι στα προηγούμενα εθνικά εγκλήματα εκποίησης της χώρας μέσω των μνημονίων; Γιατί δεν συμμετείχαν σε πορείες διαμαρτυρίας και συλλαλητήρια τότε; Μήπως επειδή είμαστε περήφανος λαός απέναντι στους φτωχομπινέδες «γυφτοσκοπιανούς» ενώ στους εύρωστους οικονομικά Γερμανούς και λοιπούς Ευρωπαίους χορηγούς/δανειστές - που ενίοτε μας δίνουν και κανένα χρηματοδοτικό πακέτο για πουρμπουάρ - κάνουμε τεμενάδες, βάζουμε την ουρά στα σκέλια και προσκυνάμε με ταπεινότητα; Παραβλέπω λοιπόν την παρουσία των «επαγγελματιών φιλοπατρίδων» στο συλλαλητήριο και δεν θεωρώ ότι η ελεύθερη βούληση του καθενός θα πρέπει αναγκαστικά να ταυτίζεται με την παρουσία του οποιουδήποτε.
Γενικότερα, θα μπορούσε το συλλαλητήριο για το «μακεδονικό» να αποτελέσει το έναυσμα για μια ευρύτερη και γενικευμένη αντίδραση κατά των προδοτικών κυβερνήσεων και της οικονομικής υποταγής στην οποία μας έχουν βυθίσει. Όμως αυτό προϋποθέτει εθνική συνείδηση και δυστυχώς ο μέσος Έλληνας την έχει απωλέσει και κινείται μεταξύ εθνικιστικής και καταναλωτικής συνείδησης...
