Απομνημονιοποίηση... κατά Κούπερ

Η τακτική της αμφισβήτησης των θαλασσίων συνόρων μας, εκ μέρους της Τουρκίας, ουδόλως σχετίζεται με αυτοκρατορικούς οραματισμούς και παρελθοντικά μεγαλεία σουλτανικής αποχρώσεως. Είναι ένα παιχνίδι μόνιμης και διαρκούς έντασης που, στην κυριολεξία, δεν αποτελεί ουσιαστικό κίνδυνο, αλλά επίφαση. Η ανατολική «κολόνια» κρατάει χρόνια και το πολεμικό της άρωμα το διασκορπίζουν, κατά περίσταση, εκείνοι που χρησιμοποιούν τους δύο λαούς. Ανέκαθεν τα κόκκινα αεροπλανάκια της μιας, επιτίθεντο στα γαλάζια αεροπλανάκια της άλλης και οι αερομαχίες τους δεν έπειθαν ούτε τα περιστέρια του Αρκά που τις παρακολουθούσαν από τα σύρματα της εκποιημένης ΔΕΗ.

Κι όταν η Νατοϊκή Συμμαχία αποφάσιζε πως όφειλαν αμφότεροι οι πιλότοι των πολεμικών αεροσκαφών να πραγματοποιήσουν κοινά γυμνάσια στο καταγάλανο Αιγαίο, αναρωτιόσουν, ποιος εν τέλει είναι ο κοινός εχθρός; Τα πολυβολεία της Μυκόνου απ’ το Paradise Club ή τα αρχικά των ερωτευμένων ζευγαριών στα πλακόστρωτα της Σαντορίνης;

Αυτός ο συνειρμός, με τίποτε δεν διαγράφει τον ηρωισμό του κάθε πιλότου που διακινδυνεύει καθημερινά τη ζωή του αμυνόμενος. Γνωρίζουν, όμως, όλα τα πολιτικά και στρατιωτικά ιερατεία ότι, δίχως αερομαχίες, οι πολεμικές βιομηχανίες θα πουλούσαν αεροπλανάκια με μπαταρίες για ηλικίες νηπιαγωγείου; Μαζί τους κερδίζουν δισεκατομμύρια και οι εταιρείες που μοσχοπουλούν την κηροζίνη. Πώς συμβαίνει, όμως, σ’ αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, να έχουν διεκδικήσεις όλα τα πέριξ των εθνικών της συνόρων κράτη και η ίδια να προωθεί με ξεχωριστή σπουδή την ένταξή τους στους διαφόρους οργανισμούς, για την δε Τουρκία, να αγωνίζεται περισσότερο κι από την ίδια να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

Πολλώ δε μάλλον, όταν ο επικεφαλής της χώρας αυτής κομπάζει για την κυριαρχία του και απαξιώνει πλήρως τους Έλληνες κυβερνώντες; Πριν την πτώση του Ανατολικού μπλοκ, η παραμυθία είχε την εξής σημειολογία: «Χρειαζόμαστε ισχυρή πολεμική μηχανή γιατί από τα βόρεια καραδοκεί η “κόκκινη αρκούδα”. Προς τούτο αγοράστε πολεμικό υλικό». Η φαρσοκωμωδία έγκειτο στο γεγονός ότι, ούτε μία φορά δεν απειληθήκαμε, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από Βουλγάρους, Γιουγκοσλάβους και Αλβανούς. Η μόνη χώρα που μας παρενοχλούσε συστηματικά ήταν η Τουρκία, ενώ με την κατοχή της Κύπρου, εξευτέλισε κάθε έννοια «συμμαχίας». Ο λόγος; Η αιτία; Ο σκοπός; Ο στόχος;

Μόνο οι εθελόδουλοι προσποιούνται, εντέχνως, πως τους αγνοούν: Τα πλούσια κοιτάσματα στο σύνολο της χώρας μας και ο υποθαλάσσιος ορυκτός πλούτος της. Άραγε μπορεί κάποιος να τοποθετήσει το δάχτυλό του στην υδρόγειο σφαίρα και, από τις 237 χώρες του πλανήτη, να υποδείξει μία που να διαθέτει υπόγειο πλούτο και ο λαός της να ζει πλουσιοπάροχα με κοινωνικές και ατομικές ελευθερίες; Όπου πετρέλαιο και δυστυχία. Όπου διαμάντια και σκλαβοπάζαρα. Όπου φυσικό αέριο και τρομοκρατία. Όπου χρυσός και οικολογική καταστροφή.

Η Ελλάδα, ευλογημένη από τη φύση, συμπυκνώνει όλες τις ομορφιές και τα αγαθά που μπορούν να προσφέρουν ευημερία σε μια χώρα. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Αυτό τον πλούτο, μετά την κατοχική περίοδο, δεν τον γνώριζαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις μας; Πώς δεν σκέφτηκαν να κάνουν μια εξόρυξη στα πελάγη μας; Γιατί θα έπρεπε να πτωχεύσουμε ως χώρα για να αρχίσουν οι συζητήσεις περί πάμπλουτου υπεδάφους και υποθαλάσσιου πλούτου; Υπάρχουν πολίτες που πιστεύουν ότι η Τουρκία διατηρεί ακόμα την κατοχή της στην Κύπρο για τον τουρισμό και τα ξενοδοχεία της; Τα χρυσοφόρα θαλάσσια οικόπεδα είναι ο λόγος και αυτό αποδεικνύεται σήμερα, μετά το πέρας πολλών ετών. Πρώτα πτωχεύεις σταδιακά μια χώρα και μετά την απομυζείς μέχρι το κόκαλο.

Αυτά που θα συμβούν σε 20 χρόνια σχεδιάζονται από τώρα. Με την επανάσταση της νέας τεχνολογίας, ενδεχομένως και σε λιγότερα.

Πώς; Ο καπιταλισμός διαθέτει δύο πυλώνες για την προάσπιση της αιματοβαμμένης απληστίας του. Τα αστικά κοινοβούλια, τα οποία επιχειρεί να διαφθείρει με εξαγορές πολλών αργυρώνητων πολιτικών και τον φασισμό. Όταν η χύτρα είναι έτοιμη να εκραγεί εξαιτίας της λαϊκής αντίδρασης, τότε ανοίγει λίγο την οπή και ανταλλάσσει το μαγειρικό προϊόν. Πότε παίζει με χιτλερικά υποχείρια τύπου Μπολσονάρο και πότε με τραπεζικά υποζύγια τύπου Μακρόν. Ορντινάντσες και οι δύο περιπτώσεις ενός αδηφάγου συστήματος που εξυπηρετούν εκτός του προσωπικού τους αμοραλισμού, τα παγκόσμια συμφέροντα εκείνων που χαράσσουν διαδρομές αγωγών πάνω σε πτώματα. Η Μοσούλη και η συναλλαγή του Κεμάλ με τους «συμμάχους» μας με την επακολουθήσασα Μικρασιατική Καταστροφή, δεν ανήκουν σε τόσο μακρινή εποχή.

Ορισμένοι με εγκέφαλο που παραπέμπει σε μπιφτέκι ατμού, θα ισχυριστούν: Συνωμοτικά σενάρια!

Ας μου απαντήσουν τότε το εξής απλό: Η Ελλάδα του κυρίου Σημίτη, είχε ανάγκη πολυδάπανων Ολυμπιακών Αγώνων, όταν το παραμελημένο από γενέσεώς του οδικό δίκτυο του Μαλιακού Κόλπου κατασπάραζε καθημερινά, σαν Μινώταυρος, νέους ανθρώπους; Και το κόστος των αγώνων της ντόπας, ποιο τελικά;

Ο εθισμός των πολιτών στο κόμμα του χρηματιστηρίου ήταν στα πλαίσια αναβάθμισης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων ή της πτώχευσής του; Η ποσόστωση στα αγροτικά και κτηνοτροφικά μας προϊόντα, που μαράζωσε την ύπαιθρο με αποτέλεσμα να μην καλλιεργούμε οι Έλληνες παραδοσιακά προϊόντα, τα οποία μας έχει επιβληθεί να εισάγουμε από Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο καθότι, πρωτίστως, μας εξαγόρασαν με επιδοτήσεις ή η προτροπή να ξεριζώσουμε τα αμπέλια ώστε να μην παράγουμε το κατεξοχήν αρχαίο προϊόν μας, τον διονυσιακό οίνο, εισφέρει στην προοπτική της οικονομικής ανάπτυξης;

Το 48% του εδάφους της Γερμανίας καλύπτεται από αμπελοκαλλιέργειες. Στην Ελλάδα των απασχολήσιμων του κύριου Σημίτη, πόσα;

Πόσους νταβαντζήδες αποκάλυψε ο κύριος Καραμανλής που συνέχισε το θεάρεστο έργο της πτώχευσης; Η χώρα κατακάηκε μέχρι την Αρχαία Ολυμπία, όμως, η επιλεκτική του σιωπή, με τι έχει να κάνει; Ενδεχόμενο κίνδυνο ή αποτελεί το τίμημα για το αμάρτημα της παρ’ ολίγον «Πουτινικής» συνεργασίας;

Ο κύριος Παπανδρέου με τον «Τιτανικό», τους «διεφθαρμένους Έλληνες», παρότι «λεφτά υπήρχαν», πώς εξακολουθεί να αρθρώνει λόγο, όταν έδινε το λόγο του πως η Ελλάδα δεν θα ενταχθεί στο ΔΝΤ; Πώς γίνεται αποδεκτός σε κομματικούς σχηματισμούς αυτός που την μπέσα του την μετέτρεψε σε μπεσαμέλ, από το Καστελόριζο, για τους διεθνείς τοκογλύφους;

Όσο για τον κυρίους Σαμαρά και Βενιζέλο, ποια οικονομική ανάπτυξη προσέφεραν στη χώρα, πλην της πιστής εφαρμογής των ανθρωποκτόνων Μνημονίων;

Θαρρώ πως η αναφορά στη σημερινή κυβέρνηση, όσον αφορά την έννοια της οικονομικής ανάπτυξης και της «απομνημονιοποίησης» που ισχυρίζεται, όχι μόνο την εκθέτει, αλλά ταυτόχρονα την παραδίδει βορά στη χλεύη των πολιτών. Αν Αριστερά σημαίνει η καλύτερη διαχείριση των κερδών της άρχουσας τάξης, τότε μπορώ να υπερασπιστώ ότι η κυβέρνηση του κυρίου Τσίπρα είναι η πλέον επιτυχημένη. Υπάκουη, σεμνή, ταπεινή και χαμηλοβλεπούσα με τα ευρωπαϊκά ιερατεία και αυθάδης και κομπορρημονούσα με τον λαό, που τον ταξινομεί ιδεολογικά κατά πως την συμφέρει.

Την απάντηση, όμως, για όλα τα παραπάνω και κυρίως την αιτία για τη συστηματική και μέσω «υποπολιτισμού» πτώχευση της χώρας μας, τη δίνει το λησμονημένο και εντέχνως αποσιωπημένο σπουδαίο επιστημονικό έργο του Δημήτρη Μπάτση, «Η Βαρεία Βιομηχανία στην Ελλάδα», που συνέγραψε το 1947 και εκτελέστηκε μαζί με τους Νίκο Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη και Νίκο Καλούμενο, στις 30 Μαρτίου 1952.

Τι περιέγραφε στο έργο του ο σπουδαίος επιστήμονας, που εξέδωσαν σε βιβλίο το 1977, 30 χρόνια μετά τη συγγραφή του, οι εκδόσεις Κέδρος; Όλο τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας και τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να είναι αυτάρκης ο λαός της και ευημερούσα η χώρα του. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο, στο οποίο έγκειτο, όλα αυτά τα χρόνια, η «απροθυμία» των εκάστοτε κυβερνώντων να ανοίξουν έστω κι ένα πηγάδι εξόρυξης στα σπλάχνα της ελληνικής γης.

Η «Σύμβαση Cooper» που επικυρώθηκε με τον Α.Ν. 2220/1940 (ΦΕΚ 65/Α'/17.02.1940) και απαγόρευε ρητά την εκμετάλλευση κάθε ορυκτού πλούτου, θαλάσσιου, «στρατηγικά ορυκτά», όπως σίδηρος, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, άλλα μεταλλεύματα, πετρέλαιο, αέριο και τα λοιπά, τα οποία τέθηκαν υπό την αιγίδα ενός αμερικάνικου consortium εταιρειών! Ισχύς της Σύμβασης, τα 70 χρόνια! Κι όταν έφθασε η ημερομηνία λήξης που ανέγραφε το σωτήριο έτος 2010, εμφανίστηκε ο οικολόγος Γιωργάκης να μας μιλήσει για τον οικονομικό «Πολυπολιτισμικό» χαρακτήρα της κοινωνίας μας, θαρρείς και η λέξη «Πολιτισμός» απαιτούσε και το πρόθεμα [πολύ] για να επεξηγηθεί η ραδιουργία του εντεταλμένου ψοφοδεούς πολιτικού.

Το έργο του Δημήτρη Μπάτση ξεχασμένο, το ΟΧΙ που κατέληξε ΝΑΙ ξεχασμένο… και ο σημερινός Πρωθυπουργός με ψήγμα ντοπιολαλιάς Ανδρέα Παπανδρέου και ομοιότητα, όση η τριήρης με το καβούρι, φωτογραφίζει ευτυχής απ’ το δικό του αεροπλανάκι, το παιχνιδάκι της τουρκικής παραβίασης, καθότι αισθάνεται ισχυρός μετά την απομνημονιοποίηση.

Η νέα «Σύμβαση Cooper» τώρα ονομάζεται «Υπερταμείο», η Αριστερά Κεντροαριστερά και, όπως η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη βρήκε στήριγμα στον Θόδωρο Κατσίκη, η σημερινή αγκαλιάστηκε από την κυρία Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου. Ουδείς ψόγος προς τα πρόσωπα και την όποια ελεύθερη πολιτική μεταστροφή τους, που αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και συστατικό δημοκρατίας.

Ο τρόπος γεννά τα ερωτήματα. Πού είναι, όμως, το κακό, θα αναρωτηθεί κάποιος. Πουθενά!