«Μας φαίνονται μεγάλοι, γιατί είμαστε σκυφτοί» είχε πει ένας ηλικιωμένος, σε μία φοιτήτρια, που κολλούσε αφίσα με φόντο τον Παλαμά στο κέντρο της Αθήνας, ένα χρόνο μετά τους «Αγανακτισμένους». Πού πήγαν οι μαζικές αντιμνημονιακές διαδηλώσεις; Μα γιατί δεν καταγγέλλουν τη στυγνή εκμετάλλευση οι απελπισμένοι εργαζόμενοι; Φταίει απλά η νοοτροπία των Ελλήνων ή η σύγκρουση συμφερόντων για το γεγονός ότι δεν λειτουργούν όπως πρέπει οι θεσμοί;
Επιτέλους, δεν αξιοποιήσαμε τόσα χρόνια σωστά τη δημόσια περιουσία μας και γι’ αυτό εκχωρούμε την κυριαρχία της -μαζί με την προ πολλού παραδομένη εθνική κυριαρχία- στους δανειστές για 99 χρόνια; Το 2012 ο Γεράσιμος Γιακουμάτος πρότεινε να νοικιάσουμε την Ακρόπολη και όλους τους αρχαιολογικούς χώρους σε ιδιώτες, αντί να κόβουμε συντάξεις και μισθούς. Το τελευταίο βέβαια έκανε "γενναία" με το Μνημόνιο 2 η Κυβέρνησή του, εκείνη η βραχύβια αλλά καταστροφική του Παπαδήμου, και επίσης γενναία με το Μνημόνιο 3 η σημερινή. Επί των ημερών της κηρύχθηκε με τα πολλά ο αρχαιολογικός χώρος στο Ελληνικό πριν λίγους μήνες, για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η εξέλιξη της εκτρωματικής επένδυσης στο Ελληνικό. Επί των ημερών της κηρύχθηκε επίσης πόλεμος στη μιντιακή διαπλοκή ανακατεύοντας απλά την τράπουλα των καναλιών και μειώνοντας τους φόρους τους. Η ίδια κυβέρνηση αφήνει τους πρόσφυγες να ζουν σε άθλιες συνθήκες για να μην έρθουν κι άλλοι και δεν υπερφορολογεί σχεδόν μόνο τους άπορους στο πλαίσιο των νέων σκληρών μέτρων.
Πλέον, όμως, δεν ζούμε τις συνέπειες της υπογραφής ενός ακόμα Μνημονίου και του προδομένου δημοψηφίσματος του 2015, αλλά την αντισυνταγματική νομοθέτηση μηχανισμών που παραβιάζουν θεσμικές λειτουργίες. Ακόμα κι αν για ποικίλους λόγους δεν υφίσταται σύγκριση με προηγούμενους αχρείους κυβερνώντες, οι τωρινοί δεν είναι δυνατόν να πανηγυρίζουν, όταν ψηφίζουν τόσο θεμελιώδεις αλλαγές, όπως αυτές που αφορούν τους πλειστηριασμούς, δίνοντας έτσι στους πολιτικούς τους αντιπάλους την ευκαιρία να τους κατηγορήσουν εύκολα ότι μαζί με τα κοράκια και τους δανειστές, που καραδοκούν πάνω από τα κόκκινα δάνεια, και οι «”κομμουνιστές” θα μας πάρουν τα σπίτια».
Και πού καιρός για αυτοκριτική. Πολλοί από τους πάνω έχουν τυφλωθεί από την εξουσία, ενώ πολλοί από τους κάτω δεν έχουν χρόνο. Τρομάζω όταν σκέφτομαι πως νέοι άνθρωποι εργάζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ, και δεν προλαβαίνουν να σπουδάσουν ή να αναπτυχθούν. Όταν οικογένειες δεν μπορούν να ζήσουν από τις δουλειές τους και τις τελευταίες δέκα μέρες του μήνα τρώνε μακαρόνια. Όταν καρκινοπαθείς στην «επαρχία που αντέχει ακόμα» δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν φάρμακα, για να μην πονούν. Κι άλλοι δεν έχουν χρήματα, ούτε για να θάψουν κάποιον δικό τους. Θα πει κάποιος πως πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά» και να μην κοιτάω το παρελθόν αλλά το μέλλον. Τι όραμα έχει αυτός ο πολιτικός, που δε δίνει σημασία στον νέο ή το γέρο, ακόμα κι εάν είναι ένας, και επιτρέπει η κατάσταση εξαίρεσης να καταστρατηγεί το κράτος δικαίου;
