Για μένα προσωπικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τελειώσει το 2009. Μάζεψα τα μπογαλάκια μου και διακριτικά, χωρίς καταγγελίες, συνέχισα την πορεία μου, ακολουθώντας εκείνο το δρόμο που πίστευα ότι βοηθάει την ανασυγκρότηση της Αριστεράς του 21ου αιώνα, σε πλήρη και οριστικη ρήξη με τον Σταλινισμό. Και από κει και πέρα ο ορίζοντας ανοιχτός για νέες ιδέες και καινοτόμες σκέψεις.
Αυτός ήταν και ο λόγος που με έκανε να ενταχθώ στο Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς του 1999. Για μια δεκαετία περίπου αρθρογραφούσα στην "Εποχή" σε μια στήλη που λεγόταν "Αριστερή Ανακύκλωση" που στόχο είχε να ψάξουμε όλη την Αριστερά από τον 19ο αιώνα και να δούμε τι υλικό είναι ακόμη ζωντανό και τι είναι νεκρό. Ξέρουμε όλοι ότι στην ιστορία δεν υπάρχει παρθενογένεση, όπως εξάλλου στα φιλοσοφικά και θρησκευτικά κινήματα. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και στα Γράμματα και τις Τέχνες. Αυτός ο προβληματισμός είχε ελάχιστη απήχηση στη γραφειοκρατία που τα θεωρούσε λάθος και αιρετικά. Εν τούτοις είχαν βρει το κοινό τους.
Ένα μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς παραμέρισε τις διαφορές της, τόσο μεταξύ τους, όσο και όλοι μαζί με τον Συνασπισμό, που διστακτικά έμπαινε στο εγχείρημα, κυρίως το αριστερό ρεύμα, ενώ ένα άλλο τμήμα (κυρίως Κουβέλης) ήταν εχθρικό μέχρι τέλους. Όλοι αυτοί στελέχωσαν το χώρο, που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Εν τούτοις η δυναμική που εξαπέλυσε αυτό το σχήμα ενεργοποίησε χιλιάδες παροπλισμένους αριστερούς που ήθελαν να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, οι λεγόμενοι ανένταχτοι και η κοινωνία άρχισε να ενδιαφέρεται για αυτό το νέο εγχείρημα.
Στις εκλογές του 2007, ο ΣΥΝ είδε έκπληκτος να χάνει το ψυχοφθόρο άγχος του, «μπαίνουμε δεν μπαίνουμε στη Βουλή» και ένα αξιοπρεπές τέσσερα και κάτι στα εκατό, σαν ΣΥΡΙΖΑ, του επέτρεψε να έχει σωστή αριστερή κοινοβουλευτική ομάδα, που τράβηξε το ενδιαφέρον της κοινωνίας. Και εδώ ήταν η στιγμή να χτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ενιαίο κόμμα, με πρόγραμμα, καταστατικό, όργανα και μέλη που θα έχτιζαν το κόμμα από τα κάτω. Και οι συνιστώσες να γίνονταν τάσεις. Και αμέσως να μπει στην κοινωνία και να εδραιωθεί.
Αντί αυτού πρέκυψε ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα που τα μέλη του και τα όργανα, δεν έπαιζαν κανένα ρόλο στη λειτουργία του κόμματος. Και ένα τέτοιο κόμμα, όποια κι αν είναι η αριστερή ρητορική του, δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει όπως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Δηλαδή Δεξιά Σοσιαλδημοκρατία. Και πήρα των ομματιών μου.
Γιατί δεν έκανα καταγγελία και έφυγα αθόρυβα; Δεν ήμουν συνιστώσα, αλλά άτομο που είχα δημόσιο λόγο να εκφράσω τις απόψεις μου. Και όσες κουβέντες και να έκανα με συντρόφους, έβλεπαν τις διαπιστώσεις μου υπερβολικές, και αν ακόμα συμφωνούσαν σε κάποια σημεία. Εγώ είχα σχηματίσει την πεποίθηση, πως το νέο αρχηγικό κόμμα, δεν ήθελε καμία μάχη αρχών, αλλά να βρεθεί ένας τρόπος να τσακιστεί η Αριστερά και να εξωπεταχτεί. Πράγμα που έγινε με το Μνημόνιο. Είναι σίγουρο πως ο Τσίπρας και η αυλή του, ήξεραν πως ψηφίζοντας μνημόνιο θα απαλλάσσονταν μια και καλή από την ενοχλητική Αριστερά και θα συσπείρωναν τους πειθήνιους.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν πως ο Τσίπρας πρόδωσε. Για να προδώσεις πρέπει πρώτα να έχεις πιστέψει. Απλά ανέδειξε αυτό που ήταν. Ένας άνθρωπος της εξουσίας, φιλόδοξος, ικανότατος, τακτικιστής, με χαρίσματα που γράφουν στην TV. Αλλά υπάρχει και αυτό που λέει ο λαός: Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις. Μήπως οι ηγέτες της Ανανεωτικής Αριστεράς, Δρακόπουλος – Κύρκος, στη διάρκεια της Χούντας, με το άνοιγμα Μαρκεζίνη, δεν ήθελαν να πολιτευτούν; Δεν ήθελαν δηλαδή ένα κομματάκι εξουσίας; Δεν είχαν δει στη γωνία τα τανκς του Ιωαννίδη; Αλλά μήπως ο σπόρος που έσπειραν απέδωσε Τσίπρα, που τώρα νέμεται τους γλυκούς καρπούς της εξουσίας;
To θέμα δεν είναι ο Τσίπρας, είμαστε εμείς. Τι είδαμε, τι κάναμε και τι καταλάβαμε. Και εδώ υπάρχει ελπίδα διεξόδου.
