Παιδιά τι λέμε; Ας σταματήσουμε να χλευάζουμε και να τσουβαλιάζουμε τους χθεσινούς διαδηλωτές. Μήπως να σταματήσουμε να τρωγόμαστε και μεταξύ μας λέω, όσο κάποιοι κάνουν πάρτυ.
Ναι, υπήρχαν και ακραία στοιχεία στο χθεσινό συλλαλητήριο. Υπήρχαν καί αυτοί. Υπήρχαν και πολλοί, μα πάρα πολλοί άλλοι.
Έτσι, όμως, δε γίνεται σε μεγάλες συγκεντρώσεις για εθνικά ζητήματα;
Ή μήπως οι εκατοντάδες χιλιάδες στις συγκεντρώσεις του δημοψηφίσματος του ’15, ήταν από το μλ ΚΚΕ;
(Ή μήπως ξεχνάς την αντιμνημονιακή καριέρα που έστησαν οι νεοναζί τότε;).
Και το ’15 κάθε καρυδιάς καρύδι ήμασταν στο Σύνταγμα από όλη την Ελλάδα, με διαφορετικές πεποιθήσεις και κυρίως χωρίς κάποια κοινή γραμμή. Άλλος κατέβαινε για τη ρήξη και την έξοδο, άλλος για τη δραχμή, άλλος για έξοδο αλλά με ευρώ, άλλος για ευρώ με ολίγη Ε.Ε. και πολλά βαρύ… άλλος για καλύτερη συμφωνία από αυτή που είχε ήδη στείλει ο Τσίπρας, άλλος γιατί ήλπιζε όλα να είναι ένα ψέμα! άλλος για να πει μόνο ΟΧΙ.
Η μεγάλη κοινή γραμμή, ήταν η αντίδραση στην επιβολή. Και αυτό το μεγάλο ΟΧΙ σκέτο, που καταγράφηκε και πετάχτηκε.
Έτσι και χτες, μαζί με αυτόν που πήγε “για το όνομα”, πήγε και αυτός “για το Μεγαλέξανδρο” (που το σέβομαι και αυτό), αλλά υπήρχαν κυρίως και οικογένειες και απλοί άθρωποι, που κατέβηκαν για να αντιδράσουν. Και πολλά παιδιά.
Υπήρχαν και αυτοί που δε θέλουν την Ελλάδα να παίρνει εντολές από τον Τραμπ, που δε θέλουν να παίρνει εντολές από τη Μέρκελ. Που δε θέλουνε να παίρνει εντολές από κανέναν. Που βλέπουν πόσο βιάζονται να περάσουν τη συμφωνία, ΗΠΑ ΝΑΤΟ και Μέρκελ, που βρήκαν επιτελούς μία πρόθυμη Κυβέρνηση να τους υπηρετήσει. Που βλέπουν να διαλύονται κόμματα και να γίνεται πανηγύρι μεταγραφών στη Βουλή για τη συμφωνία, λες και δεν έχει άλλα προβλήματα η χώρα. Που βλέπουν τη Ρωσία να αντιδρά, γιατί κάτι χάνει! Που βλέπουν πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που συμβαίνει. Που ίσως κάποιοι να είδαν και τη Θεσσαλονίκη, φέτος στη ΔΕΘ, σημαιοστολισμένη με αμερικάνικες σημαίες σε κάθε δρόμο, λες και είσαι σε συνέδριο ρεπουμπλικάνων στην Αλαμπάμα!! Που ίσως κάποιοι να ξέρουν ακόμα και πόσο σημαντικός είναι ο έλεγχος της Μακεδονίας και πόσο πολύ τον ήθελαν ιστορικά πάντα διάφοροι μνηστήρες.
Εγώ λέω να μη χωριστούμε πάλι, όπως το ‘15. Ή αν είναι να διαφωνήσουμε ας είναι για τους σωστούς λόγους.
Αρκεί να μην είσαι από αυτούς τους λίγους που είπανε “κι εσείς χημικά ρίχνατε”. Εκεί σταματάει η κουβέντα.
