Θα σας διηγηθώ ενα αληθινό περιστατικό το οποίο βίωσα την Κυριακή 21 Ιανουαρίου στον σταθμό του προαστιακού στο Κορωπί. Ήταν μεσημέρι γύρω στις 16:00 και περιμένοντας τον προαστιακό σιδηρόδρομο με κατεύθυνση προς Νερατζιώτισα άκουσα μια κραυγή «help me, help me»,γύρισα πίσω μου και είδα τρεις μελαμψούς άντρες νεαρής ηλικίας να τρέχουν. Για κάποια δευτερόλεπτα, τα πόδια μου «κόπηκαν», η όραση και η αντίληψή μου, «πάγωσε». Ο ένας απο αυτούς έτρεξε από πίσω μου και με εκλιπαρούσε να τον βοηθήσω γιατί κινδύνευε από τους άλλους δύο.
Αρχικά δεν κατάλαβα τι γινόταν και δίστασα να αντιδράσω.
Ήταν ένας στιγμιαίος φόβος, καθώς αντιλήφθηκα ότι πρόκειται για μια συμπλοκή μεταξύ ρομά και ενός μετανάστη. Αυτός ο φόβος όταν αντικρίζουμε ανθρώπους διαφορετικής προέλευσης κυριαρχεί λίγο ή πολύ μέσα μας, είτε συνειδητά κάποιες φορές, είτε ασυνείδητα. Πάντοτε το διαφορετικό,το καινούργιο και το άγνωστο, το αντιμετωπίζουμε με καχυποψία, όσο δεκτικοί κι αν θέλουμε να είμαστε προς αυτό. Απλές εκφάνσεις της καθημερινότητας το επαληθεύουν. Μια αρνητική σκέψη ή ένα περίεργο βλέμμα είναι αρκετό για να μας το αποδείξει.
Έτσι λοιπόν και εγώ για λίγα λεπτά ήμουν αδρανής σε ότι συνέβαινε εκείνη την ώρα. Άκουγα τους δύο ρομά να ζητούν με βία το κινητό τηλέφωνο από το νεαρό μετανάστη και να τον κατηγορούν πως εκείνος τους το έκλεψε.
Τότε παρενέβην στο γεγονός, χωρίζοντάς τους. Οι δύο ρομά άρχισαν να με απειλούν ότι τον καλύπτω και ότι αν δεν κάνω στην άκρη θα με μαχαιρώσουν, εγώ βέβαια χωρίς δισταγμό τους απομάκρυνα και προσπαθούσα να ηρεμήσω την κατάσταση. Πήρα τον μετανάστη λίγο πιο πέρα και του ζήτησα να μου πει τι συνέβη, με την άκρη του ματιού μου βέβαια έβλεπα τους δύο νεαρούς να κάθονται και να με κρυφοκοιτούν από τα σκαλιά του προαστιακού.
Μου εξήγησε ότι οι δύο ρομά προσπαθούσαν να του κλέψουν το κινητό. Εκείνη την ώρα ήρθε ο προαστιακός, μπήκαμε μέσα, καθίσαμε και στο ενδιάμεσο της διαδρομής μεταξύ Κορωπίου και Κάντζας ήρθαν οι δύο νεαροί και ο ένας απο αυτούς τον γροθοκόπησε και του ζητούσε με άσχημη και απρεπή γλώσσα το κινητό επίμονα. Σηκώθηκα, τους απομάκρυνα και ζήτησα να καλέσουμε την αστυνομία με την πρόφαση να συλλάβει τον μετανάστη εφόσον αυτός δήθεν έκλεψε από τους δύο ρομά το κινητό. Εκείνοι με αγνόησαν και απομακρύνθηκαν, εγώ όμως αμέσως κάλεσα την αστυνομία δίνοντας τις ακριβείς πληροφορίες σχετικά με το συμβάν. Καθώς περιμέναμε το περιπολικό έμαθα από τον μετανάστη ότι ήταν ανήλικος πρόσφυγας απο το Πακιστάν και διέμενε στο Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Παιδιών στο Αιγάλεω Αττικής.
Το περιπολικό ήρθε, πληροφορήθηκε για το συμβάν και ξεκίνησε τις διαδικασίες για τον εντοπισμό τους. Μας μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα Κορωπίου προκειμένου να γίνει η κατάθεση για το συμβάν.
Μετά από την τετράωρη κατάθεσή μας και αφού μου διηγήθηκε λίγα λόγια για την ζωή του, θέλαμε να μείνουμε σε επαφή, ανταλλάξαμε λογαριασμούς στο Facebook και αριθμούς κινητών τηλεφώνων. Είναι ένας νέος σαν και εμένα.
Σε αυτόν όμως η ζωή στέρησε όνειρα, επιθυμίες, στόχους και πάνω απ' όλα τα παιδικά του χρόνια.
Γυρίζοντας το βράδυ σπίτι μου, αναλογίστηκα πώς γινόμαστε τόσο εύκολα ρατσιστές με ανθρώπους που δεν ξέρουμε την ιστορία τους, τον τρόπο σκέψης τους, τις ανάγκες τους, ακόμη και τις επιθυμίες τους. Κρίνουμε ανθρώπους που νομίζουμε ότι ειναι διαφορετικοί από εμάς επειδή εχουν διαφορετικές δυνατότητες, διαφορετικό θρήσκευμα ή και διαφορετικό χρώμα.
Τους θεωρούμε ανθρώπους τρίτης κατηγορίας ενώ στην πραγματικότητα αν τους γνωρίσουμε θα αντιληφθούμε πόσοι ίδιοι είμαστε. Σκέφτηκα από πού μπορεί να προέρχεται αυτή η προκατάληψη, ο ρατσισμός ή και ο φόβος που έχουμε σε συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων.
Θα ολοκληρώσω με τον Νίκο Καζαντζάκη που είχε πει πως «Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά». Είναι στο χέρι μας εμείς οι νέοι περισσότερο να αλλάξουμε τις καταστάσεις και μέσα από αυτές τις ζωές πολλών ανθρώπων προς το καλύτερο. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και την προσοχή που δείξατε.
