Είθισται, στο τέλος κάθε έτους, να τελούμε τον απολογισμό αυτού και να θέτουμε στόχους για εκείνο, το νέον έτος, το οποίο βρίσκεται προ των πυλών του χρόνου.
Ως προς την χώρα μας, μπορούμε να πούμε ότι, το 2018, συνεχίστηκε η εφαρμογή της απάνθρωπης πολιτικής των Μνημονίων από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μία πολιτική, η οποία εξακολουθεί να εξαθλιώνει οικονομικά και ηθικά τον ελληνικό λαό, έχοντας κατακρεουργήσει την μεσαία τάξη και έχοντας καθιερώσει μισθούς και συντάξεις πείνας. Είναι αυτή η υψηλή μείωση του πραγματικού εισοδήματος του Έλληνα πολίτη-εντός φυσικά μίας πρωτόγνωρης φορολογικής λαίλαπας, τόσο άμεσης όσο και έμμεσης- η οποία ουδόλως συνηγορεί με τα εξαγγελτικά πυροτεχνήματα της κυβέρνησης, που δεν έχουν πραγματικό περιεχόμενο, περί του τέλους των Μνημονίων, περί των επερχομένων και ουδέποτε ερχομένων επενδύσεων, περί της ανακάμψεως της οικονομίας, περί της εισόδου με προοπτικές στη διεθνή αγορά, καθώς τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί και το γνωρίζει πολύ καλά αυτό η κυβέρνηση και για ένα ακόμη λόγο, φυσικά, αφού το 2019 είναι έτος εκλογικό.
Ο Έλληνας πολίτης, και το 2019, θα δώσει αγώνα για την επιβίωσή του, έστω και την υποτυπώδη, όταν στην Ελλάδα οι άστεγοι ξεπερνούν τους 50.000. Την ίδια στιγμή, μεγάλος αριθμός πολιτών, περί τα 2/3 του συνολικού πληθυσμού, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις τρέχουσες μηνιαίες-για να μην πούμε ημερήσιες- υποχρεώσεις του και περίπου το 35%-40% αυτού περνά αργά, αλλά σταθερά στην γκρίζα περιοχή της νέας ένδειας. Τα συσσίτια στα σχολεία καλά κρατούν, η οικονομική μετανάστευση των νέων συνεχίζεται αδιάκοπα, έχοντας οδηγήσει σε μείωση τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, οι γάμοι και οι γεννήσεις περιορίζονται, αποκλειστικά για οικονομικούς λόγους, οι θάνατοι και η γήρανση του πληθυσμού δημιουργούν αρνητικό κοινωνικό ισοζύγιο, τόσο για το εγγύς όσο και το απώτερο μέλλον της Ελλάδας. Προσθέτοντας δε και τους θανάτους, οι οποίοι επέρχονται, λόγω ελλιπούς ή και σε πολλές περιπτώσεις ανύπαρκτης δημόσιας υγείας, παρά τις φιλότιμες, πολλές φορές, προσπάθειες του νοσηλευτικού προσωπικού, αντιλαμβάνεται εύκολα ο οιοσδήποτε ότι το επίπεδο ευημερίας της χώρας πλέον-εάν αφαιρέσεις την καπιταλιστική επιφανειακή λειτουργία του συστήματος- συγκαταλέγεται, ανέτως, από το 2010 έως και το 2019-και ενδεχομένως για πολλές δεκαετίες ακόμη-, σε εκείνο των τριτοκοσμικών χωρών.
Καμία "αριστερή" κυβέρνηση δεν ευθύνεται ως προς τις πολιτικές επιλογές της χώρας, αφού η ψευδεπίγραφη και αυτοπροσδιοριζόμενη ούτως, εκ των λόγων της και όχι των πράξεων της, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, εφάρμοσε και εξακολουθεί να εφαρμόζει, από τον Σεπτέμβρη του 2015, την πλέον σκληρή, δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική σε όλη την Ευρώπη και η παρουσία της στην ελληνική, αλλά και διεθνή πολιτική σκηνή μόνο ως τέτοια θα καταγραφεί. Αυτή την κυβέρνηση, η οποία εξαπάτησε και πρόδωσε τον ελληνικό λαό, δεν την σώζουν από την λαϊκή επερχόμενη καταδίκη της, και εκλογικά, ούτε τα αναιμικά ψίχουλα τα οποία διανέμει εκ των, με λαϊκό αίμα βαμμένων, πλεονασμάτων της, με τα οποία δέσμευσε μονομερώς την χώρα-απουσία της λαϊκής συμφωνίας- ως το 2060, ούτε η με ανταλλάγματα αναβολή εξαμήνου της νέας περικοπής των συντάξεων. Οι επερχόμενες εκλογές-σε όλα τα επίπεδα, εθνικά-ευρωπαϊκά-δημοτικά-περιφερειακά- θα σημάνουν το τέλος μίας ακόμη αντιλαϊκής κυβέρνησης, η οποία, από τα μέσα του 2015 περίπου, βύθισε στην ύφεση, στον εξευτελισμό και στην ευτέλεια τον ελληνικό λαό, συσσωρεύοντας εν δυνάμει εθνικές απειλές, τις οποίες γέννησε η κατ' εντολών άσκηση μη εθνικά ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, η οποία κυοφόρησε την επαίσχυντη "συμφωνία" των Πρεσπών, βούτυρο στο ψωμί της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, όπως και την ανύπαρκτη υπεράσπιση και διασφάλιση συμφερόντων των ελληνικής καταγωγής πολιτών στην Αλβανία.
Στις επερχόμενες εκλογές, τη λύση δεν θα την δώσει ο άλλος πόλος εξουσίας της πολιτικής σκηνής, η Ν.Δ., ούτε φυσικά τα κόμματα-δορυφόροι της εξουσίας. Ο ελληνικός λαός αναζητά πειστική και συνεπή ελπίδα, η οποία δεν θα τον προδώσει και θα τον οδηγήσει, με πίστη ανατροπής αυτής της δεκαετούς πολιτικής, στις κάλπες. Σε διαφορετική περίπτωση, γεγονός είναι ότι θα ζήσουμε το ζοφερό, αλλά, εν πολλοίς, δικαιολογημένο γεγονός της αύξησης της αποχής, του λευκού και του άκυρου. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε και να πετύχουμε να προσφέρουμε όραμα, ελπίδα και την ζωηφόρο πίστη στο παρόν και στο μέλλον στους Έλληνες πολίτες.
"Μόνη ξυπνάει η καινούργια ορμή.
Τρέχω να πιω το φως το αιώνιο.
Η μέρα μπρος μου είναι, πίσω μου η νύχτα.
Επάνω μου ο ουρανός και κάτω μου τα κύματα"
Γκαίτε, Φάουστ, μέρος πρώτο, πράξις Α, σκηνή 2, μτφ. Κ. Χατζόπουλος
