Å×Ù ËÏÃÏ

Å×Ù ËÏÃÏ Å×Ù ËÏÃÏ

γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί ή κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί

Συμβολαιογράφος: ο ουδέτερος τρίτος στη θεσμική αποσύνθεση;

Της Έλενας Καραγεωργοπούλου, Συμβολαιογράφου, μέλους ΣΣΕΑΠΑΔ*

Στη δύση του έτους 2018, η καταστολή της Δημοκρατίας με μεθόδους επιθετικής πολιτικής βρίσκει την έκφρασή της και στον τρόπο της μετάλλαξης του συμβολαιογραφικού επαγγέλματος.

Ανέκαθεν, το αρχαίο επάγγελμα του Συμβολαιογράφου, συνδεδεμένο με τον κοινωνικό του ρόλο στη λειτουργία των συναλλαγών, έδωσε και συνεχίζει να δίνει, το στίγμα των ηθών και συνηθειών των κοινωνιών του τόπου άσκησης της λειτουργίας του, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Ποιητές, φοιτητές, καθηγητές, συγγραφείς αναζήτησαν, κατά καιρούς, ως πηγή γνώσης τα, από έτους 1870, χειρόγραφα συμβόλαια του Αρχείου μου, με τις ανάγλυφες σφραγίδες στα πολύφυλλα ριζόχαρτα, δεμένα περίτεχνα με έναν όμορφο, λεπτό, ακόμα λευκό σπάγγο, σε σώμα...

Ανάμεσα σε άλλα, η ανακάλυψη συμβολαίων πώλησης ακινήτων με αντάλλαγμα έναν τενεκέ λάδι, την περίοδο της Κατοχής και χρόνια αργότερα, στη δεκαετία του 1950, συμβολαίων ακύρωσης των κατοχικών δικαιοπραξιών αγοραπωλησιών, διαδικασία που δεν μπόρεσε να αντικατασταθεί από την ιδιωτική πρωτοβουλία καθώς, ήδη από το 1944, λειτουργούσαν στα περισσότερα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας, επιτροπές απονομής δικαιοσύνης ως ένα καθεστώς τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ακόμα και σε εκείνα τα χρόνια, το δημόσιο συμβολαιογραφικό έγγραφο παρέμεινε ισχυρό, να κατοχυρώνει τα δικαιώματα και τις συμφωνίες στις συναλλαγές και να καθορίζει τα δικαιώματα στην ιδιοκτησία.

Λίγο πριν το Νέο Έτος, ο Απολογισμός της θέσης του συλλειτουργού της Δικαιοσύνης συμβολαιογράφου στο σήμερα αφήνει εκείνη την πικρή γεύση του αντι-βιοτικού στον ουρανίσκο της ελπίδας...

Ξυπνούν τα γράμματα από τον καιρό του πολέμου, πηδούν από τα ράφια και γίνονται εκείνο το μελάνι του φοβισμένου μαλακίου που χάνεται στις θαλάμες του σκοτεινού βυθού της θλίψης...

Γιατί, ως ουδέτερος τρίτος, μαθαίνεις πώς οι άνεργοι νέοι φτάνουν να πωλούν για λίγα, μα πολύ λίγα, χρήματα εκείνο το δώρο της γιαγιάς και του παππού στο παλιό Λαύριο της παραδοσιακής συνοικίας, το σπίτι που έθρεψε μέσα από πέτρινους τοίχους του ενός μέτρου οικογένειες μεταλλωρύχων, μαθαίνεις πώς γίνεται να κλείνει για πάντα η πόρτα...

Ύστερα, τα ίδια γράμματα από τα κρυμμένα τα παλιά που άντεξαν τη ζωή τόσων πολλών ουδέτερων χεριών, θυμωμένα γυρίζουν ολόγυρα και ζητούν το Λόγο, που μόνο παρατηρείς, πράττεις και ζεις στον ίδιο χαραγμένο δρόμο...

Συνεχίζοντας να τυπώνω τα καινούργια γράμματα, μιλώ σε εκείνα τα παλιά για την απάντηση:
Κανείς ουδέτερος, κανένας τρίτος σε Πλεύση Ελευθερίας με ΛΟΓΟ ΖΩΗΣ, στην αναζήτηση νέων οριζόντων αξιοπρέπειας, αλήθειας, συνειδητής άρνησης του κοινωνικού ρόλου που δεν υπηρετεί το Δίκαιο.

ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

*Συμβολαιογραφικός Σύλλογος Εφετείων Αθηνών Πειραιώς Αιγαίου και Δωδεκανήσου

ΕΧΩ ΛΟΓΟ - ΟΔΗΓΙΕΣ
 

ÔÉ ÃÉÍÅÔÁÉ? ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?