Οι αντιφάσεις και οι αντινομίες στον κόσμο του καπιταλισμού καλά κρατούν και ενίοτε-όπως σήμερα συμβαίνει στην Γαλλία, με το κίνημα των "κίτρινων γιλέκων"-λαμβάνουν και μορφή άγριας σύγκρουσης. Η πρώτη νίκη των Γάλλων αγανακτισμένων καταγράφηκε με την αναστολή, για ένα εξάμηνο, της εφαρμογής του μέτρου της κυβέρνησης Μακρόν το οποίο αφορά στην αύξηση της τιμής των καυσίμων.
Η πολυσυλλεκτικότητα του εν λόγω κινήματος, πολιτικά, το αποχαρακτηρίζει από το δίπολο Αριστερά-Δεξιά, καθώς οι Γάλλοι πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν, προέρχονται πολιτικά από διαφορετικές πορείες και αφετηρίες, ωστόσο κοινωνικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι απαρτίζεται από εκείνους τους πολίτες, οι οποίοι, πλέον, δεν έχουν να χάσουν ούτε τις "αλυσίδες" τους, καθώς και αυτές τους τις πήραν. Το καπιταλιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης μαζί με την αντιλαϊκή-υφεσιακή πολιτική, η οποία χαρακτηρίζει την σκληρά φιλελεύθερη Ε.Ε., συνεχώς διευρύνει, στα εθνικά-αστικά κράτη, το χάσμα μεταξύ αυτών οι οποίοι έχουν και συνεχίζουν να κερδίζουν και εκείνων οι οποίοι δεν έχουν και συνεχώς τους παίρνουν και ό,τι έχουν. Επί της ουσίας, δηλαδή, ένα μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης και στην Γαλλία, όχι απλά προλεταριοποιείται, αλλά οδεύει ολοταχώς και πυκνώνει, ποσοτικώς, τις τάξεις του "λούμπεν" προλεταριάτου. Τον Γάλλο πολίτη, ο οποίος δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει στις μηνιαίες υποχρεώσεις του και ο οποίος βλέπει την ποιότητα του βιοτικού του επιπέδου να ολισθαίνει ταχέως προς την βάση της κοινωνικής πυραμίδας, ενώ βρισκόταν στην μέση της και είχε βλέψεις κοινωνικής κινητικότητας προς τα άνω, δεν τον ενδιαφέρει η τύχη του περιβάλλοντος, το οποίο ούτως ή άλλως βάλλεται ασύστολα από την απάνθρωπη και καταστροφική για τον πλανήτη αλόγιστη "ανάπτυξη" ενός βάρβαρου καπιταλισμού, του οποίου οι διευρυνόμενες οικονομικές και άρα κοινωνικές ανισότητες αντί να αμβλύνονται οξύνονται και τούτο δεν αποτελεί παρά μία ακόμη κραυγαλέα απόδειξη αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος, του οποίου οι νομοτελειακές και εγγενείς αντιφάσεις και αντινομίες το βάλλουν εκ των έσω.
Το γαλλικό κίνημα βρίσκει μεγαλύτερη έκφραση σε πόλεις των 2.000-20.000 κατοίκων και λιγότερη στα μεγάλα αστικά κέντρα άνω των 50.000 ("Το Βήμα" 9-12-2018) και δημιουργεί μιμητές και σε άλλες χώρες, όπως στο Βέλγιο.
Η επαναστατική και εξεγερσιακή παράδοση και παιδεία των Γάλλων επαναφέρει το Παρίσι στο κέντρο των εξελίξεων παγκοσμίως, με αφορμή ένα κίνημα το οποίο είναι αυτό-οργανωμένο, χωρίς ηγέτες και μένει να αποδειχθεί εάν, όντως, ένα αυθόρμητο κίνημα-στο οποίο είναι δεδομένο ότι θα υπάρξουν και προβοκάτορες στημένοι από το σύστημα- θα βρεθεί πάλι σε αδιέξοδο-όπως εκείνο του Μάη του 1968- ή θα καταφέρει να βρει πολιτική ταυτότητα, αποτελεσματική οργάνωση και θα αναδείξει τους δικούς του ηγέτες, οι οποίοι θα αναλάβουν να προτάξουν τα προχωρημένα, για αυτούς τους καιρούς, αιτήματα των αρχών του 20ου αιώνα, ή ακόμη και της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, τα οποία ενώ κατακτήθηκαν, τα επανέφερε στην επικαιρότητα η "ανάπτυξη" του καπιταλισμού, η οποία επί της ουσίας αποτελεί πισωγύρισμα της ίδιας της Ιστορίας. Τα δικαιώματα στην εργασία, την παιδεία, την υγεία, η βελτίωση των συνθηκών και των αμοιβών της εργασίας, όπως και των συντάξεων, που να επιτρέπουν την αξιοπρεπή και ανθρώπινη διαβίωση, η ανάπτυξη της κοινωνικής ευημερίας χωρίς ανισότητες και η πρόνοια για τις μελλοντικές γενιές οι οποίες ακολουθούν.
Εάν το 1968 φαντάζει μακρινό, ίσως πρέπει να θεωρήσουμε ότι τα βήματα του καπιταλισμού σε σχέση με τον άνθρωπο και την διαβίωσή του είναι βήματα όπισθεν και το πρόσωπό του γίνεται πλέον απάνθρωπο. Τότε ο κοινωνιολόγος Ρόμπερτ Μέρτον, εμπνεόμενος από την παραβολή του σπορέα, την οποία αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, διατύπωσε ως εφαρμοσμένη θεωρία στον καπιταλισμό το "φαινόμενο του Ματθαίου"
"[....] ο δε αποκριθείς είπεν αυτοίς: ότι υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας των ουρανών, εκείνοις δε ου δέδοται. Όστις γαρ έχει, δοθήσεται αυτώ και περισσευθήσεται' όστις δε ουκ έχει, και ο έχει αρθήσεται απ'αυτού [....]"
Φυσικά, ο Ιησούς αναφέρεται στα "μυστήρια της βασιλείας των ουρανών", ωστόσο, στον καθ' ημάς καπιταλισμό στον οποίο ζούμε, χωρίς μυστήρια, όντως η ανισότητα, η οικονομική, συνεχώς διευρύνεται με αποτέλεσμα η ολιγαρχία συνεχώς να προσθέτει πλούτο στον ήδη υφιστάμενο πλούτο της, ενώ τα υλικά αγαθά τα οποία είχαν τα μεσαία στρώματα και οι φτωχοί τούς τα αφαιρούν και παύουν να τα έχουν.
Πρόκειται, λοιπόν, για την εξέγερση των ξεπεσμένων μικροαστών και των νεόπτωχων, οι οποίοι αποτελούν το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο.
"[....] Μα οι δικοί μας οι ρεφορμιστές, οι μικροαστοί αυτοί που παριστάνουν τον επαναστάτη, θεωρούσαν και θεωρούν τις ομαλές αστικές σχέσεις σαν ένα όριο (που μάλιστα δεν έχει ξεπεραστεί) και παράλληλα αντιλαμβάνονται αυτόν τον "κανόνα" σχηματικά και στο έπακρο στενά,[....]" (Β.Ι. Λένιν, Τελευταία γράμματα και άρθρα, Σύγχρονη Εποχή, 1977, σελ. 46)
