Υπάρχει ο όρος παγκοσμιοκρατία, (μην προσβάλλουμε την ποίηση, ονοματίζοντάς την παγκοσμιοποίηση). Ποιώ, άρα υπάρχω, αγωνίζομαι, άρα υπάρχω. Θα πρέπει να αντικατασταθεί το καρτεσιανό «σκέφτομαι άρα υπάρχω» με το «πονάω άρα υπάρχω».
Όταν υπάρχουν ανοικτές πληγές πονάνε τα μάτια και αυτών που τις θωρούνε. Δεν πρέπει, είναι αμάρτημα μεγάλο να κλείσουμε τα μάτια σε όλα αυτά τα αποτρόπαια που συμβαίνουν γύρω μας και δίπλα μας.
Πόλεμοι, συμφορές, συγκρούσεις γεωστρατηγικές, «ανθρωπιστικοί» βομβαρδισμοί, που σκορπίζουν το θάνατο σε αμάχους. Η Ειρήνη νεκρό περιστέρι, τα κινήματά της θαμμένα μέσα στις αναμνήσεις. Πού είναι τα τραγούδια των νέων; Πού εκκολάπτονται οι διαδηλώσεις; Η Αριστερά απαξιώνεται από αυτούς που χρησιμοποιούν το όνομά της και νομίζουν πως κυβερνάνε; Η πραγματική εξουσία βρίσκεται αλλού, στην Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας, όπου τα πλεονάσματα τα δικά μας γίνονται πολιτική λιτότητας και δανείων, ένας φαύλος κύκλος που παρατείνει την υποδούλωση των μνημονίων.
Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα ταξικό, πατριωτικό και απελευθερωτικό κίνημα που θα ενώνει την κοινωνία μας, που θα ξεσηκώνει τους νέους, γιατί ζούμε κάτω από συνθήκες σκλαβιάς. Αυτή η Ευρώπη έχει σαθρά θεμέλια, το οικοδόμημά της θα καταρρεύσει, δεν έχει αρχές, αξίες, αλληλεγγύη και συνύπαρξη των λαών της. Μια χώρα ολόκληρη είναι η ανεργία που παράγει. Πάνω από εξήντα εκατομμύρια βρίσκονται άνεργοι και βιώνουν το περιθώριο και πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες παιδιά, τα δικά μας παιδιά, ζούνε στην ξενιτιά... Φυτρώνουν εθνικισμοί και δημιουργούνται ακραίες καταστάσεις που θα φέρουν χειρότερες μέρες.
Η Αριστερά δεν είναι ακόμα ένα κόμμα που γίνεται συμπλήρωμα του συστήματος του δομημένου ορθολογοκρατικά με τον καπιταλιστικό του τρόπο, που στηρίζεται πάνω στην εκμετάλλευση και την αδικία, που βάζει τα κέρδη του πάνω από τον άνθρωπο, καθιστώντας τον αριθμό και ποσοστό στους λογαριασμούς της προσθαφαίρεσης όπου του αφαιρεί το όνομα, του εμπορευματοποιεί τη ζωή και με το λίγο πάνω λίγο κάτω, τον τοποθετεί στις παράπλευρες απώλειες σε ένα καθημερινό οικονομικό πόλεμο που ό, τι περισσεύει ρίχνεται στις ανθρώπινες χωματερές και ανακυκλώνεται.
Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός τού σήμερα δεν προκαλεί απλώς οικονομική κρίση, αλλά πρωτίστως, πολιτισμική.
Εξαχρειώνει τον άνθρωπο, τον εκβαρβαρίζει από τη στιγμή που παράγει ένα μονοδιάστατο άνθρωπο μέσα σε μια υπερκαταναλωτική πολιτιστική βαρβαρότητα που λειτουργεί υπονομευτικά και διαβρωτικά παγκοσμίως, όπου ο ισχυρός πατάει επί πτωμάτων και ο καθένας μας τρέχει να κρυφτεί για να σώσει τον εαυτό του, τη στιγμή που είναι ολοφάνερο πως κανένας δεν μπορεί από μόνος του να σωθεί.
Η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η αγάπη, η κατανόηση και η ανεκτικότητα, αλλά και ο σεβασμός στο διαφορετικό μέσα σε έναν πολυπολιτισμικό κόσμο γεννιούνται ως αίτιον της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, μέσα στο χώρο του συνανήκειν και του συνυπάρχειν και εκδηλώνονται όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τη φρίκη.
Συνεπώς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η οικονομική κρίση μας αφοπλίζει, μας αδρανοποιεί και δεν μας αφήνει να αισθανόμαστε, να χαιρόμαστε τη ζωή, να την απολαμβάνουμε με έρωτα, πάθος και όνειρο. Δεν μας αφήνει να σκεπτόμαστε τίποτα άλλο πέρα από το πώς θα επιβιώσουμε , πώς θα τα βγάλουμε πέρα και δυστυχώς στα σταυροδρόμια χανόμαστε, όχι όλοι, πάντα θα υπάρχουν οι μειοψηφίες, αυτό το αλάτι της γης και της ζωής που θα αγωνίζονται ακόμα για την αξιοπρέπεια, καθότι εδώ που φτάσαμε, είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζει μάταια. Όποιος αγωνίζεται δεν έχει καιρό να απογοητευτεί.
Είναι δύσκολο σε μια ανθρωποφαγική κοινωνία, όπου η πλειονότητα περιμένει να σωθεί από αυτούς που της σκάβουν το λάκκο, να πειστεί όταν η απαξίωση των πάντων οδηγεί στην ισοπέδωση και στο «τι μου λες τώρα; Όλοι τους το ίδιο είναι και αν δεν είναι, θα γίνουν...»
Οι γενικεύσεις και οι ισοπεδώσεις βολεύουν κάθε είδους εξουσιαστές και τους επαγγελματίες πολιτικούς αριστερούς και δεξιούς και τους ενδιάμεσους που χρησιμοποιούν την κατατρομοκράτηση και το φόβο, γνωρίζοντας πως ο φόβος στρώνει το δρόμο στον εκφασισμό των κοινωνιών και αυτοί βολεύονται με το εφικτόν της πολιτικής, αποποιούμενοι την υπέρβαση και την έφοδο στον ουρανό.
Η Αριστερά είναι αξία, δεν είναι γεωγραφικός προσδιορισμός, είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη, είναι η ισότητα μέσα στο διαφορετικό που είμαστε. Είναι η καθημερινή εξέγερση που γκρεμίζει το παλιό, το ξεπερασμένο και χτίζει το καινούριο. Είναι ο πλάστης και ο χαλαστής, είναι το ήθος, η αξιοπρέπεια και η περηφάνια. Είναι η μνήμη, που πάει κόντρα στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας.
Η Αριστερά δεν φοβάται τη σύγκρουση, εμπνέει, αφυπνίζει συνειδήσεις, οραματίζεται, φτιάχνει τα σκαλοπάτια, δείχνει το δρόμο για να βρει τον τόπο της η ουτοπία. Είναι εκείνο το κονίαμα της πίστης που δένει τις πέτρες, τις αρμολογεί για να φτιαχτεί το οικοδόμημα το παγκόσμιο, που θα χωράει μέσα τους άλλους κόσμους και τους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους.
Όλα αυτά σήμερα, από κάποιους σβήνονται με μονοκοντυλιές και με χαρακτηρισμούς λοιδορικούς. Κι όμως τίποτα δεν τελειώνει όταν έχει υπάρξει αληθινά, ζητάει τη συνέχεια για να πάρουν τα όνειρα δικαίωση.
Τότε η Αριστερά θα βρει τον εαυτό της και τον κοινωνικά αριστερό συνάνθρωπό μας, πέρα από τους κομματικούς διαχωρισμούς, με πείσμα και πίστη στη δύναμη της κοινωνίας, με αυτό-οργάνωση και δημοκρατία, όχι σαν αυτή που την έχουν φέρει στα μέτρα τους ως αντιπροσωπευτική-πρωθυπουργική, για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνενόχους, αλλά με την άμεση, δημιουργική δημοκρατία του διαλόγου και των αντιθέσεων, που η συμμετοχή η ενεργητική του καθενός ως πολίτη,δίνει νόημα και περιεχόμενο.
Η Αριστερά, όπως και η κοινωνία, έχει ανάγκη από ένα νέο διαφωτισμό. Θα πρέπει να σπάσει τα παραπετάσματά της και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος• η Αριστερά είναι το μέλλον, αποκαλύπτει το ένστικτο που αναδύεται μέσα από τη σκληρή πραγματικότητα, όπου η ανάγκη γίνεται καθημερινή δικτατορία.
Σηκώνεται όρθια, οργισμένη με μνήμη και γνώση και αυτοκριτική, αρθρώνει το δικό της λόγο, τον κάνει γροθιά και τραγούδι, σκαμπιλίζει τον ρεαλισμό και τον ορθολογισμό των τραπεζιτών.
Φορτίζεται με συναισθήματα, ξαναποκτάει τις χαμένες ιδιότητες της αυτοθυσίας, της αυτοπροσφοράς και της ανιδιοτέλειας και την ίδια και κάθε στιγμή και μέρα κυριαρχείται από την ανθρωπιά και συντρίβει τον ατομικισμό, την ιδιώτευση και τον ωχαδερφισμό και τον κτηνώδη ανταγωνισμό, αλλά και την πραγματικότητα που δεν μας αρέσει και όμως την υφιστάμεθα.
Φτιάχνει η Αριστερά από τα πριν, τη δικιά μας πραγματικότητα με όλους εκείνους που θέλουν να απελευθερωθούν και να ζήσουν σαν άνθρωποι με τα υλικά του ονείρου και της αδελφοσύνης.
